|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
© เนื้อหาข่าว/กระทู้
ประสบการณ์การเป็นครูบ้านนอก ณ หมู่บ้านสันเจริญ
(หมู่บ้านชาวอาข่า) เราเคยคิดนะว่าในโลกใบนี้คงไม่มีใครที่จะรักและจริงใจกับเราได้เท่าพ่อกับแม่เราอีกแล้ว แต่มาวันนี้หลังจากที่กลับมาจากการเป็น
อาสาสมัครครูบ้านนอก ณ หมู่บ้านสันเจริญ มันทำให้เรารู้ว่าความคิดนี้มันผิด...
วันแรกที่ไปเราต้องถูกเด็กเลือกครูเข้าบ้าน บ้านล่ะสองคน เราโชคดีที่ได้รับเลือกจากเด็กหญิงจอมแก่น พูดจากวนๆ ไม่มีหางเสียง
ชอบเก็บอารมณ์ แต่จริงใจสุดๆ คนหนึ่งที่ชื่อว่า อาไผ่ (อยากจะบอกว่าเด็กคนนี้ทำให้เรารู้สึกเหมือนเห็นตัวเองตอนเด็กๆ เลย)
อาไผ่มีน้องชายตัวน้อยแสบสุดๆ ชื่อ อาเจอะ (หลงรักตั้งแต่แรกเห็นเลยคนนี้) และมีญาติลูกพี่ลูกน้องโตหน่อยคนนี้ ชื่อ อาเอาะ
มีพ่อ (อาดะ) แม่ (อามะ) ยังหนุ่นยังสาว ใจดีและรักเราแบบเหมือนลูกในไส้คนหนึ่งก็ว่าได้ วันแรกที่มีการเดินทางมาที่หมู่บ้านแห่งนี้ พวกเราที่เป็นครูอาสาได้เดินเท้าเข้าหมู่บ้านแล้วก็มีเด็กๆ มารอรับ
และรอเลือกครูเข้าบ้านกันด้วย ตอนแรกก็กลัวว่าเด็กจะไม่เลือกเข้าบ้านกันก้อมีการเล่นแซวกันตลอดทางระหว่างครูอาสากันเอง
ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี้ มีความประทับใจหลายอย่าง แทบจะอธิบายมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย อยากจะเล่าให้ละเอียดนะ
แต่มันคงจะไม่หมดหรอก เอาเป็นว่าจะเลือกแต่ที่ประทับใจสุดๆ ล่ะกัน
วันที่เราไปถึงเราได้แอบถามเด็กๆ ว่ามีบ่อน้ำแถวหมู่บ้านที่พอเล่นได้บ้างไหม เขาว่ามีแต่ไกลมาก ไม่รู้ทางเราก็อ่ะไม่เป็น
งั้นไม่ไปก็ได้ แต่ปรากฏว่า เด็กๆ กลับไปถามกันเองว่ามีทางไปอย่างไง แล้วก็มาชวนครูๆ ทั้งหมด
ไปเล่นน้ำกันเมื่อวันก่อนวันสุดท้าย เด็กๆ พาพวกเราเดินข้ามเขาสองลูก กับไร่นาอีก 3 - 4 ไร่ เพื่อไปให้ถึงบ่อน้ำ
และทันที่ที่ถึงเด็กๆ พากันโดนน้ำกันยกใหญ่ ทำเอาเราล่ะอยากโดนด้วยจริงๆ ถ้าไม่ติดที่เป็นวันนั้นของเดื่อนนะ T T
เราโชคดีที่ได้ไปช่วงที่เป็นวันขึ้นปีใหม่ไทย ชาวอาข่าเขาก็มีพิธีกรรมการละเล่นและทำไข่แดงกันทั้งหมู่บ้าน
งานนี้เราได้มีโอกาสทำไข่แดงไปพร้อมๆ กับพวกชาวบ้านด้วยอ่ะ สุดยอด นอกจากประเพณีแปลกๆ ที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนแล้ว สิ่งที่ได้ยังมีมิตรภาพจากเพื่อนเหล่าครูอาสาที่เดินทางด้วยกัน
ทำให้เราได้มีโอกาสรู้คนมาขึ้นมีเพื่อนใหม่ จากหลายๆ สาขาอาชีพที่มีน้ำใจ มาสาดรักกันให้สนั่นดอยด้วยกัน
ทั้งหมด 50 ชีวิต บวกกับ อีก 50 นักศึกษาที่มาช่วยงานด้วย รวมเป็น 100 คนพอดีในการลงพื่นที่
สาดรักกันครั้งนี้ ครูจะเด็ดหัวหน้าขบวนการได้แยกเหล่าครูๆ และนักศึกษาฝึกงานออกเป็นสองทีม
แบ่งกันไปสองหมู่บ้าน เราไปบ้านสันเจริญ ส่วนอีกกลุ่มไปสองแคว
หมู่บ้านทีเราไปมีไฟฟ้าแล้ว แต่ไม่มีน้ำ น้ำต้องไปตักเอาที่กลางหมู่บ้าน
สุดท้ายนี้อยากจะบอกเพื่อนๆ ที่กำลังอ่านอยู่นี้ว่า หากว่าคุณเป็นคนที่กินง่าย นอนง่าย โอกาสดีๆ ทีจะเติมพลังชีวิต
ให้คุณมันอยู่แค่เอื้อมเท่านั้น เพียงแค่คุณเก็บกระเป๋า แล้วสมัครไปกับทางมูลนิธิกระจกเงา โครงการอาสาสมัครครูบ้านนอก
ซึ่งมีจัดกันทุกเดือน เดือนละรุ่น คุณจะได้มากกว่าคำว่าประสบการณ์ ความสนุก
แต่สิ่งที่คุณจะได้ มันเป็นคุณค่าทางจิตใจ ใครที่อ่านอาจจะคิดว่าเราโอเวอร์ แต่เพื่อนๆ จะรู้ดีว่า
ปกติเราเป็นคนที่ไม่ค่อยเปิดเผยความรู้สึกออกมาง่ายๆ นักหรอก แต่หลังจากกลับมานี้
มันกลับทำให้เราอยากที่ระบายความรู้สึกที่ประทับแบบพรั่งพรูออกมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย
วันสุดท้ายที่ต้องลงจากดอย เป็นวันที่ทรมาณใจเรามาที่สุด ไม่อยากกลับออกมาเลย
ภาพของครอบน้ำตาจากชาวบ้าน และครอบครัวที่เราไปอยู่ที่เดินเท้าเปล่าออกมาส่งพวกเรา
มันยังอยู่ในสมองตลอดการเดินทางกลับของเราเลย ภาพของอาไผ่ที่ร้องไห้ -ภาพของ แม่และพ่อที่ร้องไห้พร้อมกัน
มองหน้าเราบนรถสองแถวแล้วร้องเรียกว่า ... ครูป้อ ครูป้อ มันทำให้เรา.......
ไม่อยากจากพวกเขาไปเลย .....
(ทุกครั้งที่เห็นภาพของอาไผ่ อาม่ะ อาดะ และอาเจอะ ไม่รู้ว่าจะหยุดน้ำตาแห่งความคิดถึงได้อย่างไงเลยจริงๆ)
หลายคนอาจจะคิดว่าโอเวอร์นะ แต่ถ้าใครได้มีโอกาสคุยกับคนที่เคยเป็นอาสาครูบ้านนอก
เขาจะเข้าใจได้ไม่ยากเลยว่า ที่เราเล่ามานี้ มันเป็นความจริงทุกประการ อยากบอกว่าหัวใจของเรามันถูกทิ้งไว้ที่หมู่บ้านสันเจริญ หมดแล้ว จริงๆ
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
|
