|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
© เนื้อหาข่าว/กระทู้
ระยะทาง พิสูจน์ม้า กาลเวลา พิสูจน์คน
หลวงพ่อ ก่อกุศล สาธุชน รู้จักดี
เจ้าคุณ อลงกต ผู้งามงด คุณความดี
เมตตา เอื้ออารี กับคนที่ มีทุกข์ใจ
ระยะท้าย ของโรคเอดส์ คือสาเหตุ ที่ห่วงใย
เจ้าคุณ ท่านรับไว้ ด้วยจิตใจ มีเมตตา
สร้างโรงพยาบาลสงฆ์ ไว้ปลดปลง โรคนานา
สร้างบ้านพัก คนชรา ที่พึ่งพา ช่วงบั้นปลาย
สร้างโรงเรียน เด็กกำพร้า วันข้างหน้า พาก้าวไกล
เจ้าคุณ ท่านห่วงใย ลูกหลานไทย ทุกทุกคน
โครงการ ธนาคารบุญ ไว้เกื้อหนุนทุนป่วยเอดส์
โดยนำเศษ ดอกผล ต้นรักษา เพื่อเยียวยา ฆ่าโรคร้าย มลายสิ้น
ดูแล แม้ แมว หมา น่าสงสาร ทั้งพิการ จรจัด และผลัดถิ่น
ให้ที่อยู่ ที่อาศัย และข้าวกิน มีทั้งสิ้น 400 ร้อยกว่า มาหลายปี
สร้างพระธาตุ จำลอง 12 เจดีย์ ปีนักษัตร เพื่อขจัด สิ่งเลวร้าย ให้หลีกหนี
ร่วมบูชา มหามงคล เกิดผลดี ทำสิ่งนี้ ให้ตลอด รอดทุกคน
สร้างระฆัง ชั่งใบใหญ่ น้อมถวายองค์ภูมิพล
ทำลิสแบนด์ ความหมายล้น ให้ทุกคน สามัคคี
ปลูกป่า 3 พันไร่ น้อมถวาย ราชินี
สร้างคุณงาม ทำความดี มีมากมาย หลายโครงการ
เป็นเพชรแท้ของศาสนา เปี่ยมเมตตา น่ากล่าวขาน
เป็นพระ ทำแต่งาน ไม่พบพาน ความสบาย
เป็นพระ ใจแน่วแน่ ที่จะแก้ ทุกข์ทั้งหลาย
เป็นพระ ที่ยอมตาย เพื่อคนไทย ได้สุขขี
เชิญชวนสาธุชน สร้างกุศล ผลความดี
ร่วมโครงการ ของท่านนี้ ตามใจที่ ท่านศรัทธา
ขอผลบุญ หนุนกุศล บันดาลดล ผลนานา
ท่านทั้งหลาย ปรารถนา จงพบพา ทุกชาติภพ ประสบเทอญ
หลวงพ่ออลงกต เจ้าอาวาสวัดพระบาทน้ำพุ จังหวัดลพบุรี มีโครงการที่จะทำความดีให้กับสังคมมากมาย
ไม่ใช่เฉพาะดูแลผู้ป่วยเอดส์ระยะสุดท้ายอย่างเดียว ท่านยังดูแล เด็กกำพร้าที่ติดเอดส์จากแม่ เด็กพิการ เด็กตาบอด เด็กจรจัด เด็กอนาถา คนแก่ คนชรา ที่ลูกเขาตายเพราะเอดส์ และไร้ที่พึ่ง หลวงพ่อเป็นพระที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา หลวงพ่อเสียสละความสุขของท่าน เพื่อทำความดีให้พ่อของแผ่นดินมีความสุข ท่านดูแล และ บำรุงพุทธศาสนา ดูแลประชาชนที่ตกทุกข์ได้ยาก ตกระกำลำบาก มามากมาย และนานแสนนาน ถึง 15 ปี ท่านทำงานตลอด 365 วัน ไม่เคยมีวันหยุด ถ้าไม่มีพระผู้เสียสละองค์นี้แล้ว บอกได้เลยว่าประเทศจะมีคนตายอย่างทนทุกข์ทรมานจากโรคเอดส์อีกเป็นจำนวนมาก และจะมีเด็กกำพร้าพ่อแม่อีกจำนวนมาก และจะมีคนติดเชื้อเอดส์เกิดขึ้นอีกเป็นจำนวนมาก ท่านไม่เคยย่อท้อ หมดหวัง หมดกำลังใจถึงแม้จะมีอุปสรรค และวิบากกรรม จะมาขัดขวาง มากมาย ตัวอย่างเช่น เมื่อท่านได้ก่อตั้งธรรมรักษ์นิเวศ์ เมื่อปี 2535 และ
นำผู้ป่วยเอดส์ระยะสุดท้าย มาดูแล รักษา ที่วัดพระบาทน้ำพุ จังหวัดลพบุรี เมื่อชาวบ้านทราบว่าหลวงพ่อเอาคนเป็นเอดส์ มาอยู่ที่วัด ชาวบ้านก็พากันขับไล่หลวงพ่อให้ออกไปจากวัด พระลูกวัดก็พากันรังเกียจหนีออกจากวัดหมด หลวงพ่อออกบิณฑบาตร ก็ไม่มีใครเลยสักคนที่ใส่บาตรให้หลวงพ่อ หลวงพ่อต้องเดิมกลับวัดด้วยบาตรที่ว่างเปล่า โดยไม่มีข้าวสักเม็ด น้ำสักหยด ชาวบ้าน พากันรังเกียจ ขยะแขยง พากันมาเกาะรั้ววัดดูผู้ป่วยเอดส์ สังคมพากันต่อต้าน รังเกียจ แต่หลวงพ่อ ยังพูดให้กำลังใจกับผู้ป่วยเอดส์ว่า ยิ่งสังคมรังเกียจพวกเรามากเท่าไหร่ เรายิ่งต้องรักกันมากเท่านั้น ด้วยความศรัทธา เชื่อมั่นในความดี และท่านเอาชนะใจท่านได้ว่า และท่านตั้งปณิทานว่าจะไม่วันทอดทิ้งผู้ป่วยเหล่านี้ให้อยู่คนเดียว อยู่เดียวดาย อยู่อย่างยากลำบาก และ
ตายอย่างทนทุกข์ทรมาน โดยไม่มีใครเหลียวแล อย่างเด็ดขาด ความดี บุญ กุศล ความเสียสละ ความอดทน ทำให้หลวงพ่อเอาชนะวิบากกรรมใด ปัญหา และอุปสรรค ที่มีมากมายมาได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลวงพ่อ ยึดถือในธรรมะวินัยขององค์สัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นที่ตั้ง และยึอถือองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเป็นเทวดาในดวงใจ เป็นกำลังใจ และเป็นแบบอย่างในการทำงาน เวลาใดที่หลวงพ่อเหนื่อย ท้อแท้ สิ้นหวัง หมดหวัง หมดกำลังใจขึ้นมาครั้งใด หลวงพ่อก็จะนึกถึงในหลวง ทำให้มีกำลังใจที่จะต่อสู้กับวิบากกรรม ความยากลำบาก ในที่สุดสวรรค์ มีตา เทวดาเห็น สิ่งศักดิ์สิทธิ์รับรู้ ทำให้ประชาชนทั้งประเทศยอมรับในความดีและความเสียสละของหลวงพ่อ จนได้รับการยกย่องให้หลวงพ่อเป็นคนดีของแผ่นดินของประเทศไทย ในปี 2550 เพราะท่านเสียสละให้กับ สังคม ศาสนา และประชาชน มากมากเหลือเกิน หลวงพ่อเป็นพระที่น่ากราบไหว้ เป็นพระที่ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ ต่อหน้าท่านปฏิบัติอย่างไร ลับหลังท่านก็ปฏิบัติอย่างนั้น เป็นพระที่มีหัวใจสีขาว เป็นเนื้อนาบุญของศาสนา ถือเป็นสิ่งมงคลที่มีชีวิตที่ประชาชนพากันกราบไหว้ หลวงพ่อใช้ชีวิตสันโดษ เรียบง่าย ฉันท์มื้อเดียว เป็นพระที่ไม่มัวหมอง ไม่ด่างพร้อย ไม่เคยทำร้าย ทำลายศาสนา ท่านไม่ยึดติด ถือมั่น
ท่านมองสังขาร และร่างกาย เป็นอนิจจังไม่เที่ยง ไม่คงทน ถาวร อีกไม่กี่พันวัน สังขาร และร่างกาย ก็จะเสื่อมสลาย กลายสภาพ เป็นอัฐิ อยู่ในห่อผ้าขาวหนักไม่ถึงกิโล อีกไม่นาน สังขาร และร่างกาย ก็กลายเป็นผง เป็นธุลี เป็นขี้เถ้า
เป็นฝุ่น เป็นละออง อีกไม่นานก็ไป ป่าช้า ไปสุสาน ไปใต้ดิน ไปใต้น้ำ เหลือไว้แต่ ความดี ความชั่วติดจิตวิญญาณไป และ
ทุกคนมีชีวิตอยู่หลังความตายแล้ว เงินก็กลายเป็นเศษกระดาษ ทรัพย์สิน เงินทอง และ ยศถาบรรดาศักดิ์ เป็นของสมมุติ
เป็นสมบัติของโลก ที่ใช้หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนกันชม ไม่มีประโยชน์ หรือมีความหมาย เมื่อเราหมดลมหายใจ เพราะความตาย
เป็นอำนาจเดียวที่เราไม่สามารถเอาชนะ หรือปฏิเสธชีวิตหลังความตายได้ แม้แต่องค์สัมมาสัมพุทธเจ้ายังเอาชนะความตายไม่ได้ และความตายจะพลัดพรากบุคคลอันเป็นที่รัก และ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามี
หลวงพ่อไม่เอาเวลาไปมีความสุขอยู่กับกองเงิน กองทอง ที่อยู่ตรงหน้าท่านมากมาย แต่ท่านเอาเวลาไปอยู่กับกองกระดูก เอาเวลาไปอยู่กับศพ อยู่กับผี อยู่กับวิญญาณ อยู่กับกะโหลก อยู่กับของเน่า ของเหม็น อยู่กับเด็กเป็นเอดส์ เด็กกำพร้า เด็กพิการ เด็กตาบอด เด็กอนาถา อยู่กับผู้ป่วยเอดส์ อยู่กับการปิดตาและส่งวิญญาณคนตาย อยู่กับคนแก่ คนชรา
ที่ลูกเขาตายด้วยโรคเอดส์ อยู่กับบุญ อยู่กับกุศล อยู่กับความจริง ท่านใช้ชีวิตอยู่กับการให้ อยู่กับการแบ่งบัน อยู่กับการเสียสละ ท่านยอมเสียสละความสุขที่หลวงพ่อมีทุกอย่าง โดยทิ้งความสุขสบายทั้งหลายเหล่านั้น มาแลกเป็นการทรมานสังขารของหลวงพ่อเอง โดยเอาสังขาร มาตากแดด ตากฝน ตากลม เดินเท้าเปล่า บิณฑบาตรในตลาดที่มีแต่ น้ำเน่า น้ำคลำ น้ำเหม็น น้ำสกปรก น้ำที่มีแต่เชื้อโรค เดินบิณฑบาตรบนพื้นปูนร้อน ๆ เพื่อหาข้าว หาน้ำ หายา มาชุบชีวิต และ ต่อลมหายใจผู้ป่วยเอดส์ระยะสุดท้าย เด็กเป็นเอดส์ เด็กกำพร้า เด็กพิการ เด็กตาบอก เด็กอนาถา คนแก่ คนชรา ที่ลูกเขาตายด้วยโรคเอดส์ เกือบ 2,000 ชีวิตที่ท่านต้องดูแล ต้องหาปัจจัย มาสร้างโรงพยาบาลสงฆ์ที่อาพาธ โรงเรียนเด็กกำพร้าบ้านพักคนชรา ท่านต้องออกเดินทางไปทุกหนทุกแห่ง เพื่อไปรณรงค์ให้ญาติโยม มีสติ มีความรู้ มีความเข้าใจ และรู้เท่าทันโรคเอดส์ และสอนให้ญาติโยมใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท และขาดสติ ให้รู้รักสามัคคี เพื่อทำความดีถวายในหลวง และให้ทุกคนมีเมตตาต่อผู้ยากไร้ ขาดที่พึ่ง หมดความหวัง และกำลังใจ หลวงพ่อต้องเหนื่อยสังขารอย่างมาก เพราะหลวงพ่อไม่ต้องการเห็นผู้หญิงที่ได้รับตราบาปจากสามี
ต้องจากลูกอันเป็นที่รัก หรือ บุคคลอันเป็นที่รัก ท่านต้องการให้อ้อมกอดที่กอดเด็ก เป็นอ้อมกอดของพ่อแม้ที่แท้จริง ไม่ต้องการให้อ้อมกอดที่กอดเด็กเป็นอ้อมกอดของผ้าเหลือง อ้อมกอดของพระ ท่านไม่ต้องการให้เด็กเป็นเอดส์ที่หลวงพ่อดูแลอยู่และ
รักเหมือนลูกต้องมา ตายคาผ้าเหลือง ตายในอ้อมกอก ตายในตัก และตายไปต่อหน้าต่อตาท่าน อีกแล้ว โดยที่ท่านไม่สามารถยื้อเวลา หรือขวางไม่ให้วิญญาณของเด็กเหล่านั้นไม่ให้ไปพบกับพญามัจจุราชได้ หลวงพ่อจึงต้องออกรณรงค์อย่างหนัก และต่อเนื่อง เพราะต้องการให้ลูกของพ่อแม่ของเด็กที่จะเกิดมาดูโลกปลอดภัย ไม่มีเชื้อเอดส์ หลวงพ่อรณรงค์เพื่อเป็นการป้องกัน
ที่ต้นเหตุ ด้วยการให้พ่อแม่ทุกคนตระหนักถึงมหันตภัยใกล้ตัว มีความรู้ มีความเข้าใจ และรู้เท่าทันโรคเอดส์ รวมทั้งออกเตือนสติ ให้ทุกคนใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท และ ขาดสติ สำหรับที่ปลายเหตุก็คือ ผู้ป่วยเอดส์ระยะสุดท้าย หลวงพ่อก็จะดูแลให้ผู้ป่วยเอดส์อยู่ในที่ที่ควรอยู่ ตายในที่ที่ควรตาย อย่างมีความสุข ท่านสอนให้ผู้ป่วยเอดส์รู้จักทำใจให้สงบ ไม่ให้คิดมาก ไม่ให้ฟุ้งซ่าน เข้าใจกฎแห่งกรรม รู้จักการสวดมนต์ ทำสมาธิ และให้ผู้ป่วยได้ทำความดีไว้มาก ๆ ซึ่งผู้ป่วยเหล่านี้ก็มีความสุข และมีร่างกายแข็งแรง อายุยืนยาว ไม่ตายอย่างทนทุกข์ทรมานในเวลาอันรวดเร็ว ที่หลวงพ่อเสียสละ เพราะท่านไม่ต้องการให้ครอบครัวคนไทยต้องพลัดพรากจากบุคคลอันเป็นที่รัก และตายอย่างทนทุกข์ทรมานจากโรคเอดส์ นอกจากท่านจะดูแลมนุษย์ซึ่งเป็นสัตว์ประเสริฐแล้ว หลวงพ่อยังดูแล สัตว์เดรัจฉาน เช่น หมา แมว ที่พิการ มี 2 ขาบ้าง 3 ข้าบ้าง ตาบอด ขี้เรื้อน จรจัด พลัดถิ่น ที่ถูกทอดทิ้งมาดูแล ประมาณ 400 กว่าตัว มารักษา ดูแล หลายปีแล้ว เพราะท่านมีความตั้งมั่นในพุทธพจน์ที่ว่า “ความทุกข์ทรมานของสัตว์โลกเป็นหน้าที่ของพระสงฆ์ที่จะต้องบำบัด” และการที่ญาติโยมได้ช่วยผู้ป่วยโรเอดส์ระยะสุดท้าย
มีร่างกายแข็งแรง มีอายุยืนยาว ท่านจะได้บุญกุศลมากมาย ดังคำกล่าวที่ว่า
ช่วยผู้ป่วย โรคร้าย ให้คลายทุกข์
พบความสุข ทางใจ หาใดเหมือน
แสงชีวิต พวกเขา เริ่มลางเลือน
ร่วมเป็นเพื่อน ส่องแสงไฟ สุขใจเอย
เกือบทุกวัน ท่านต้องตื่นตั้งแต่ตี 2 เดินทางออกจากวัดเพื่อไปบิณฑบาตร ทุกหนทุกแห่ง ตั้งแต่ตี 3 ท่านพักผ่อนน้อยเพียงวันละ 3 – 4 ชั่วโมง ต้องนอนในรถตู้แทนนอนในกุฏิ เพื่อออกหาอาหาร น้ำดื่ม ยารักษาโรค เพื่อมาชุบชีวิต และต่อลมหายใจให้กับผู้ป่วยเอดส์ระยะสุดท้าย ไม่ว่าจะเป็น เด็กกำพร้า เด็กพิการ เด็กตาบอด เด็กอนาถาที่ติดเชื้อเอดส์จากมารดา
หาอาหารมาดูแลคนแก่คนชราที่ลูกเขาตายด้วยโรคเอดส์ ท่านต้องนอนในรถตู้ แทนในกุฏิ มานานหลายปี จึงมีคำกล่าวว่า
นับเป็นบุญ เหลือล้น คนทุกข์ยาก
ท่านลำบาก ยากล้น ทนเหลือแสน
ต้องตื่นเช้า เข้ากรุง มุ่งต่างแดน
เพราะขาดแคลน อาหารยา รักษาคน
ท่านยึดมั่น ในพระธรรม คำสั่งสอน
ที่พระพุทธองค์ ตรัสตอน ก่อนดับขันธ์
ว่าทุกคน ไม่พ้น อนิจจัง
จึงต้องตั้ง เป้าหมาย ก่อนวายปราณ
ท่านจะมี ชีวิตอยู่ เพื่อผู้อื่น
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
|
