|
|
|
|
|
 ในประสบการณ์การใช้อีเมล์ของคนในสังคมอินเทอร์เน็ต คงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะต้องเจอกับฟอเวิร์ดเมล์รายวัน โดยเฉพาะอีเมล์ที่ขึ้นต้นว่า “ส่งต่อก็ได้บุญ”, “ขอความช่วยเหลือด่วน”, “Please read and forward“ หรือจะให้ทันสมัยที่สุดก็คงเป็น “ขอซื้อ ปาติหาน” จากกระแสภาพยนตร์โฆษณาของค่ายโทรคมนาคมยักษ์ใหญ่บริษัทหนึ่ง หลายครั้งบางคนเลือกที่จะลบทิ้งโดยไม่เสียเวลาเข้าไปอ่านเนื้อหาข้างใน เพราะเชื่อว่าคงมีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตนเองน้อย แต่หลายคนก็เคยชินกับการเสียเวลาส่วนหนึ่งเข้าไปอ่านเพื่อคลายความสงสัย พร้อมกับส่งต่อให้คนรู้จัก หรือหาทางช่วยเหลือให้กับผู้เดือดร้อนตามที่ระบุในจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ หลังจากได้ใช้วิจารณญาณแล้วว่าอย่างน้อยๆ คงสามารถต่อความหวังและเป็นประโยชน์ให้อีกชีวิตหนึ่งได้ หากข้อความในจดหมายเป็นความจริง "…ผมชื่อ "วี" ครับ ผมขอความช่วยเหลือทุกคน ช่วยส่งรูปของลูกผมต่อให้คนอื่นๆ ด้วยคับ ลูกผมชื่อ ‘โชค’ ได้หายตัวไปเมื่อวันที่ 10 มีนาคม 2550 ที่ห้างเดอะมอลล์บางกะปิ ถูกกลุ่มชายไม่ทราบชื่อ หลอกว่า ‘จะให้ไปเป็นสายลับ’ ….ตอนนี้หัวใจของคนเป็นพ่ออย่างผมไม่เหลือวิธีอะไรแล้ว นอกจากการขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ ทุกคนที่ได้อ่านเมล์นี้ ถ้าใครเจอ หรือพบเห็นลูกชายของคนนี้ช่วยโทรศัพท์แจ้งที่ผมทันทีที่ 081-xxx-xxxx ขอขอบคุณทุกๆ คน ที่เห็นความรักของพ่อ.... วี”  ข้อความข้างต้นเป็นส่วนหนึ่งของอีเมล์ขอความช่วยเหลือ ในบรรดาฟอเวิร์ดเมล์นับล้านๆ ฉบับที่เพิ่งเกิดขึ้น เมื่อวันที่ 10 มี.ค. 2550 ที่ผ่านมา โดย นายทวี สุขศรี หรือ วี อายุ 35 ปี อาชีพรับจ้าง ผู้เป็นพ่อของ “น้องโชค” ได้เลือกใช้ช่องทางการสื่อสารอิเล็กทรอนิกส์เป็นอีกความหวังที่จะได้ลูกชายกลับคืนมา เขาบอกว่า ตั้งแต่วันแรกที่ลูกหายตัวไปก็ใช้วิธีส่งอีเมล์ขอความช่วยเหลือแล้ว เพราะขณะนั้นคิดอะไรได้ก็พยายามใช้ทุกวิถีทาง แล้วก็ได้รับการติดต่อจากผู้ที่อ่านอีเมล์และพร้อมให้ความช่วยเหลือกว่าร้อยราย ในครั้งนี้ พ่อของน้องโชค ให้ข่าวดีว่า ไม่นานเพียงช่วงบ่ายของวันรุ่งขึ้นทางบ้าน ก็ได้ตัวน้องโชคกลับมา โดยแก๊งค์ล่อลวงปล่อยออกมาเอง และไม่ได้ทำร้ายแต่อย่างใดเช่นเดียวกับคดีที่เคยผ่านมา เนื่องจากเอาตัวเด็กไปเพื่อต้องการให้หยิบของลักเล็กขโมยน้อยจากห้างสรรพสินค้าเท่านั้น
นอกเหนือจากการตามหาคนหาย การขอบริจาคโลหิตเป็นอีกรูปแบบหนึ่งของการขอความช่วยเหลือผ่านทางอีเมล์ที่พบมาก และส่วนใหญ่มีความต้องการเร่งด่วนด้วยกันทั้งสิ้น แต่ก็มีไม่มากนักที่การช่วยเหลือไปถึงทันเวลา นายชัยพินิจ จุลพันธ์ อาจารย์โรงเรียนตันตรารักษ์ เมืองพัทยา จังหวัดชลบุรี ผู้ป่วยโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว ขั้นสุดท้ายซึ่งรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลรามาธิบดี หนึ่งในรายชื่อที่ขึ้นทำเนียบฟอร์เวิร์ดเมล์และจำเป็นต้องใช้เลือดพร้อมเกล็ดเลือดกรุ๊ปเอบีอยู่ในขณะนี้ เล่าด้วยน้ำเสียงปกติแต่แสดงถึงกำลังใจที่สมบูรณ์ว่า ตอนนี้อาการป่วยของตนอยู่ในขั้นสุดท้าย อยู่โรงพยาบาลมาหนึ่งเดือนกว่า ต้องใช้เลือดกรุ๊ปเอบีถึงวันละ 2 ถุง และเกล็ดเลือดอีก1 ถุง เพราะให้เลือดไปเท่าไรก็หายหมด เนื่องจากร่างกายไม่สามารถผลิตเลือดเองได้แล้ว ส่วนเรื่องฟอร์เวิร์ดเมล์นั้น เพื่อนๆ เป็นผู้ช่วยลงประกาศขอความช่วยเหลือทางอินเทอร์เน็ตให้ แล้วก็มีคนใจดีช่วยส่งอีเมล์นี้ต่อๆ กันไป จากที่ได้รับเลือดจากญาติซึ่งมีอยู่ไม่มาก และขอจากสภากาชาดไทยที่เลือดยังขาด ต้องรอ 2-3 วัน ก็ทำให้มีผู้เข้ามาช่วยบริจาคเลือดและเกล็ดเลือดวันละ 2-3 คน บางคนอยู่ไกลถึงอเมริกาก็ยังโทรศัพท์มาให้กำลังใจ  แต่วิธีการขอความช่วยเหลือผ่านฟอร์เวิร์ดเมล์ก็ใช่ว่าจะได้รับผลทางบวกแต่เพียงอย่างเดียวเสมอไป หากยังเป็นผลกระทบตกค้างเรื่อยไปอย่างไม่สิ้นสุดตามการแพร่กระจายอย่างรวดเร็วด้วยความสามารถทางเทคโนโลยี นาวาโทอาภาพงษ์ ประเสริฐจิต อายุ 36 ปี เจ้าของอีเมล์ขอความช่วยเหลือให้บริจาคเกล็ดเลือดกรุ๊ปโอ ที่มี HLA เข้ากับเลือดของนางพรรณี ประเสริฐจิต ผู้เป็นแม่ซึ่งป่วยเป็นโรคไขกระดูกฝ่อ ย้อนถึงจุดเริ่มต้นให้ฟังว่า เริ่มแรกที่แม่ของตนไม่สบายต้องได้รับเลือดและเกล็ดเลือดตลอดก็ได้ขอความช่วยเหลือจากญาติก่อน แต่เมื่อได้รับเลือดและเกล็ดเลือดบ่อยขึ้น ร่างกายของผู้ป่วยได้สร้างแอนตี้บอดี้ขึ้นมา จึงต้องใช้เกล็ดเลือดที่มี HLA ตรงกัน และไม่มีญาติคนใดที่มี HLA ตรง ขณะนั้นคิดว่าจะใช้วิธีการส่งอีเมล์ เพราะเป็นวิธีขอความช่วยเหลือจากคนอื่นที่เร็วที่สุด แต่ยังลังเล เพราะรู้ดีว่าผลเสียที่ตามมาคือ ไม่สามารถหยุดการแพร่ของอีเมล์ได้เลย และตนก็ไม่รู้ว่าการรักษานี้จะสิ้นสุดเมื่อใด เจ้าของฟอเวิร์ดเมล์รายนี้ กล่าวต่อว่า ท้ายที่สุดเมื่อเวลาผ่านไป 3 เดือน และเป็นช่วงเวลา 1 เดือน ก่อนที่แม่จะเสียชีวิตในเดือน ต.ค. 2549 ตนก็ตัดสินใจส่งอีเมล์ไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่นๆ และพบว่ามีผู้บริจาคเกล็ดเลือดกรุ๊ปโอที่สภากาชาดไทยเพิ่มขึ้นมาก แต่ก็ไม่มี HLA ที่ตรง นอกจากนี้ยังมีโทรศัพท์มาสอบถามบ้าง โดยจะมีมากในช่วงเดือน ต.ค.-พ.ย. 2549 จากนั้นก็เงียบหายไป และมีมากอีกครั้งเมื่อ ก.พ. 2550 ที่ผ่านมา บางวันโทรเข้ามาถึง 35 สาย นอกจากนี้ยังเป็นภาระกับทางสภากาชาดไทยด้วย เพราะมีคนโทรเข้าไปสอบถามกับเจ้าหน้าที่เช่นกัน “ผลเสียคือ ผมต้องรับโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาสอบถามอย่างนี้ทุกวัน แม้ว่าแม่จะเสียชีวิตไปแล้ว ตอนนั้นเปรียบเทียบแล้วถามตัวเองว่าจะรับผลในจุดนี้ได้หรือไม่ ก็ตอบว่ายอมรับได้ จึงตัดสินใจฟอเวิร์ดเมล์ ทุกวันนี้หลังจากที่แม่เสียชีวิตไปแล้วและมีโทรศัพท์เข้ามาสอบถาม ผมก็ทำได้เพียงบอกสิ่งที่เกิดขึ้นให้ทราบ และแนะนำให้คนเหล่านี้ไปบริจาคไขกระดูกหรือสเต็มเซลล์ที่สภากาชาดไทย เพราะถ้ามีการบริจาคที่พอเพียง อีเมล์ขอความช่วยเหลืออย่างผมก็คงจะลดลง ส่วนจะส่งอีเมล์ไปชี้แจงนั้น ผมเชื่อว่าคงไม่ทันกับอีเมล์ที่ไหลไปก่อนหน้านี้ จึงทำได้เพียงเท่านี้” นาวาโทเอกพงษ์ กล่าว  อีกรายหนึ่งที่ได้รับผลกระทบจากฟอเวิร์ดเมล์ แต่เป็นไปโดยไม่รู้ตัวคือ ชมรมนักพัฒนาอุตสาหกรรมไทย (www.thailegs.com) ที่คิดค้นประดิษฐ์ขาเทียมเหนือเข่าสําหรับผู้พิการที่ช่วยให้ผู้สวมสามารถงอขา นั่งพับเพียบและเดินได้เช่นคนปกติ และจัดทำให้ผู้ด้อยโอกาสโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย ความตั้งใจดีดังกล่าวได้รับการเผยแพร่ในลักษณะฟอเวิร์ดเมล์เช่นกัน นายวุฒิวงศ์ โต๊ะทอง ในฐานะประธานชมรมฯ เปิดเผยว่า ตนจัดกิจกรรมดังกล่าวขึ้นจริง และทำมากว่า 7 ปีแล้ว ไม่ได้ต้องการใช้วิธีการส่งอีเมล์แต่อย่างใด แต่มีผู้ประสงค์ดีทราบเรื่องจึงเอาไปเผยแพร่โดยไม่ได้ปรึกษากับทางชมรมเลย ผลกระทบที่เกิดขึ้นคือไม่มีกำลังพอที่จะจัดทำขาเทียมได้ทัน ตอนนี้จึงต้องขอพักโครงการชั่วคราวก่อนเพื่อพัฒนาเทคโนโลยีและวางโครงการใหม่ โดยคาดว่าจะจัดอบรมคนทำขาเทียมให้ทุกพื้นที่มีคนที่มีความสามารถในการทำอุปกรณ์ช่วยเหลือคนพิการโดยตรง สำหรับปรากฏการณ์ความช่วยเหลือรูปแบบใหม่ที่เกิดขึ้นในสังคมปัจจุบันนี้ ผศ.นพ.พรณรงค์ โชติวรรณ หัวหน้าหน่วยคอมพิวเตอร์ คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยี ประกอบกับอยู่ในแวดวงการแพทย์ ให้ความเห็นว่า วิธีการขอความช่วยเหลือด้วยการส่งอีเมล์ก็นับเป็นวิธีการที่ใช้ได้ผล แต่ควรมีอะไรสักอย่างที่จะช่วยยุติ เช่น ผู้ที่เริ่มต้นส่งอีเมล์ควรมีการลงวันที่ให้ทราบว่าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเมื่อใด และคนรับเองก็ควรจะมีการตรวจสอบด้วยการโทรกลับไปสอบถามหรือใช้วิธีการอื่นๆ หรือมีเว็บไซต์กลางในการขอความช่วยเหลือและตรวจสอบ เพราะถ้าปล่อยให้อีเมล์แพร่กระจายไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็จะกลายเป็นสแปมหรืออีเมล์ขยะไป หลายต่อหลายครั้งที่อีเมล์เหล่านี้ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ในสังคมที่เปี่ยมไปด้วยน้ำใจ อีเมล์เล็กๆ ก็สามารถสร้าง ‘ปาฏิหาริย์’ ได้ แต่อย่างไรก็ตาม ยังคงต้องตระหนักเสมอว่าเทคโนโลยีมีขีดจำกัด มีทั้งดีและไม่ดี และยังมีส่วนที่เหนือการควบคุม ดังนั้น การพิจารณาให้รอบคอบก่อนเลือกใช้จึงเป็นสิ่งสำคัญ พร้อมกับที่ผู้รับอีเมล์เองก็ต้องใช้วิจารณญาณอย่างรอบคอบไม่ต่างกัน ปาจารีย์ พวงศรี Itdigest@thairath.co.th
บทความจาก : ไทยรัฐ |
|
|
| |
|
|
|
