| • ผมเจอ "ผีอินเดียที่ลำพูน.." (กระทู้จาก pantip.com) |
|
โพสต์โดย โน้ต cmprice , วันที่ 14 ก.ค. 58 เวลา 23:19:17 IP: Hide ip |
กด like เพื่อติดตามข่าวสารดีๆ
จาก cmprice.com
VVVVVV
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
© เนื้อหาข่าว/กระทู้
กระทู้จากสมาชิก pantip.com (สมาชิกหมายเลข 2001080) http://pantip.com/topic/33907560
สวัสดีครับ นี้เป็นไอดีผมเองครับไม่ได้ยืมใครมา และก็เป็นครั้งแรกที่ผมโพสประสบการณ์ตัวเองลงกระทู๊ครับ เพราะวันนี้ไปเห็นคนที่เค้าส่งลิงค์เกี่ยวกับประสบการณ์ผีของตัวเองลงในพันทิปเลยรู้สึกอยากเล่าประสบการณ์ผีแบบมั่นใจ 100% ว่าผีแน่นอนของตัวเองมาเล่าสู่กันฟังและเรื่องนี้ได้ทิ้งปริศนาที่ผมก็ไม่เข้าใจไว้อยู่หลายอย่างน่ะครับ ขออนุญาตเริ่มเลยนะครับผมอาจเล่าได้ไม่เก่งนะครับหรือผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ.ที่นี้ด้วยนะครับ
(** ที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเหตุการณ์จริง ชื่อบุคคลที่พูดถึงทั้งหมดมีตัวตนจริงไม่ได้ใช้นามแฝงหรือแต่งขึ้นมาแต่อย่างใดนะครับผม *แต่จะขอไม่พูดชื่อของสถานที่ (หอพัก) ที่เกิดเหตุเพราะเกรงว่าอาจจะมีปัญหาเรื่องการฟ้องร้องหรือเป็นเรื่องเป็นราวได้น่ะครับ ผมเองไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยันจากเหตุการณ์นี้เมื่อ 10 ปีที่แล้วได้แน่นอนครับ)
..จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด..
ผมปัจจุบันอายุ 28 ปีเต็มจะเข้า 29 ปี เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับผมเมื่อสมัยตอนผมอายุ 17-18 ปี (อยู่ช่วง ม.6) ผมเป็นคนลำปาง แต่มีสาเหตุบางอย่างให้ตัวเองต้องไปเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัดแห่งนึงในลำพูนในช่วงมัธยมปลาย โดยที่ผมเป็นนักดนตรีวงสริงของโรงเรียน (โรงเรียนอดีตหญิงล้วน) ผมได้เช่าหอพัก 3 ชั้นแห่งหนึ่งในจังหวัดซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนพอประมาณ ผมอยู่ที่ชั้น 2 ห้อง "018" ผมเริ่มอยู่ที่หอแห่งนี้มาตั้งแต่ ม.4 เทอม 2 จนถึงชั้น ม.6 เทอม 1 ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่พึ่งจะเริ่มเกิดขึ้นมาต่อไปนี้ครับ
ในวันนั้นผมพึ่งกลับจากจังหวัดพิษณุโลก เพราะไปแข่งวงดนตรีที่นั่นมา หลังจากกลับมาโดยรถตู้ที่ทางโรงเรียนจัดหามาให้ ผมจำได้ว่าในตอนนั้นผมแทบไม่ได้นอนขณะที่อยู่ในรถตู้ อาจเพราะรถตู้ที่มีสภาพที่เก่าและค่อนข้างร้อน พอรถตู้มาส่งผมถึงลำพูนประมาณ ตี 4-5 ผมได้นำกระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้อง และด้วยความเพลียผมไม่ได้อาบน้ำและผมก็นอนในชุดเสื้อยืดที่ทางผู้จัดแข่งขันดนตรีแจกให้ใส่เหมือนๆกัน จะมีเพียงแต่กางเกงยีนส์และถุงเท้าที่ผมเลือกถอดเหลือแต่กางเกง Boxer ผมล้มตัวลงนอนไปด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนเพลีย จนกระทั่งผมจำได้ว่าในขณะที่ผมนอนหันหน้าเข้ากำแพง ผมรู้สึกถึงความอบอ้าวและร้อนในห้อง สักพักเหมิอนตัวเองเริ่มหายใจไม่ออก ผมจึงพลิกตัวเพื่อหันหน้าไปทางห้องน้ำ แต่เชื่อมั้ยครับ... อยู่ๆขณะที่ผมพลิกหันตัว ตัวผมก็แข็งกระด้างขยับไม่ได้! เหมือนคนที่นอนลงล็อกพอดี ผมขยับตัวไม่ได้!ทั้งที่ผมก็ยังไม่ได้หลับ และในขณะนั้นผมเห็นผู้หญิงครับ!!! ย้ำนะครับว่าผู้หญิงจริงๆ ผมเห็นเธอชัดและผมจดจำลายละเอียดได้หมดทุกอย่างจริงๆ ผมเห็นผู้หญิงคนนี้สูงมาก! สูงแบบน่าจะ 180 ขึ้น.. แสงไฟนีออนจากข้างนอกส่องผ่านหน้าต่างให้ผมเห็นถึงชุดแขกสีแดงเลื้อมทองคลุมหัว ใบหน้าของเธอที่ทั้งขาวจั๊วและซี๊ดมากๆ ปากที่แดงเหมือนคนที่ทาลิป คิ้วที่เข้มดำเหมือนคนที่ผ่านการแต่งหน้ามา ตาที่ทาขอบตาสีดำจนดูลึกน่ากลัวมาก และที่สำคัญผมจำรายละเอียดได้ขนาดว่าผมเห็นเธอเจาะจมูกของเธอโดยมีมีโซ่สีทองเล็กๆคล้องถึงหูของเธอที่เจาะอยู่!! ผมตัดสินใจหลับตาปี๋หลังจากที่สบตากับเธอ ผมจำไม่ได้ว่าผมหลับตาไปนานเท่าไหร่ จนผมลืมตาขึ้นมาเธอก็ยังอยู่ตรงนั้น ยืนจ้องมองหน้าผมแบบนั้น ผมพูดแบบไม่อายเลยว่าตอนนั้นมันเป็นอารมณ์ที่ทั้งกลัวและทั้งเหนื่อยเพลีย ผมหลับตาอีกทีแล้วก็เผลอหลับไปในขณะที่ตัวก็ขยับไม่ได้แบบนั้น
..ความประหลาดที่เริ่มเข้ามาในชีวิต..
ผมตื่นมาอีกทีประมาณ 9 โมงเช้าจากนาฬิกาโทรศัพท์มือถือที่ตั้งไว้สำหรับวันเสาร์อาทิตย์ ผมมึนกับตัวเองมาก นั่งคิดพิจารณาว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นพร้อมกับความมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไปแน่นอน 100% ได้แต่งงกับตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน? ..และเหตุการณ์ต่อจากนี้ครับเป็นเหตุการณ์ที่ผมเจอหลังจากวันนั้นที่หอพักแห่งนี้
หลังจากวันนั้นผมแทบจะไม่เคยได้นอนหลับเต็มอิ่มเลย หลายครั้งที่ตู้เย็นเปิดเองต่อหน้าแล้วปิด หลายครั้งที่ขันน้ำในห้องน้ำในถังกระเด็นตกพื้นเสียงดังทั้งที่ในถังมีน้ำเพียงครึ่งเดียว บ่อยครั้งที่นอนอยู่แล้วเหมือนปลายเตียงยวบลงไปทั้งที่เปิดไฟนอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ จนมีอยู่ครั้งนึงครับ เหตุการณ์ที่หลอนก็เกิดขึ้นอีกครั้ง..
..ความประหลาดใจที่ทำให้คนอื่นเริ่มรับรู้..
โดยปกติผมชอบที่จะไปอยู่บนดาดฟ้าของหอพักแห่งนี้ ชอบที่จะไปนั่งฟังร้องเพลงกับพี่ๆกลุ่มนึงที่อยู่โรงเรียนประจำจังหวัด(อดีตชายล้วน)ซึ่งรู้จักกันที่หอพักครับ วันนั้นเวลาประมาณ 4 ทุ่มผมก็ไปนั่งกับพี่ๆเค้าตามปกติสนุกสนานเฮฮากันไป จนผมรู้สึกปวดฉี่ผมจึงลงมาที่จะเข้าห้องน้ำห้องของตัวเอง แต่เชื่อมั้ยครับ ห้องผมโดนล็อคครับ! ผมจึไปบอกคนเฝ้าหอพักที่ชื่อว่าพี่เนก พี่คนนี้เป็นคนที่เฝ้าหพักมานานแต่ปัจจุบันเท่าที่ผมทราบคือแกไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้ว ตอนนั้นผมเรียกพี่เนกบอกว่าขอกุญแจสำรองหน่อยครับ ห้องผมมันล็อค แกมองหน้าผมแบบงงๆแล้วถามว่าล็อกที่ไหน? ผมก็บอกว่าล็อกกลอนประตูครับ แกก็เดินมาหยิบกุญแจสำรองมาเปิดให้ แต่ปรากฎว่า!! ห้องโดนล็อคจากกลอนข้างในด้วยครับ!!! ทีนี้เป็นเรื่องแล้วครับ เค้าก็ถามผมว่าเพื่อนผมอยู่ข้างในรึเปล่า? ผมบอกเปล่าครับ เพื่อนไม่ได้มา ผมขึ้นไปอยู่กับพี่อั๋นที่ดาดฟ้ามาครับ ผมจึงไปตามพวกพี่ที่ดาดฟ้าเลยลงมากันครับเพราะเค้าก็รู้เรื่องที่ผมเจออะไรมา ผมเล่าให้พวกเค้าฟังกันครับ และนาทีนั้นเองผมจำได้ว่าพี่อั๋นเคาะห้อง 3 ครั้งแล้วพูดว่า.. "ขอโทษนะครับ ช่วยเปิดประตูห้องหน่อยครับ เจ้าของห้องเค้ามาแล้วครับ"
ขออนุญาตเล่าต่อเลยนะครับ หลังจากที่พี่อั๋นเคาะประตูแล้วพูดประโยคว่า.. "ขอโทษนะครับ ช่วยเปิดประตูห้องหน่อยครับ เจ้าของห้องเค้ามาแล้วครับ" เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ผมและหลายๆคนตั้งหน้าตั้งตาดูว่าจะเปิดมั้ย แต่แล้ว.. ประตูก็ไม่เปิดครับ ซึ่งผมเองรู้สึกโล่งใจจริงๆ เพราะคิดว่าถ้าเปิดผมก็คงอยู่ห้องนั้นไม่ได้แล้ว พอตอนเช้าเจ้าของหอก็มาพร้อมพี่เนกช่วยกันทุบกลอนประตูเพื่อให้มือสามารถเข้าไปสอดเปิดกลอนประตูได้ พอทุบเสร็จผมก็เห็นเป็นเป็นแบบนั้นจริงๆครับ ประถูกล็อกด้วยกลอนจากข้างใน ผมจึงมั่นใจว่าไม่ใช่ใครที่แกล้งผม..
..โดนผีหลอกต่อหน้าไม่ได้ฝันไม่ได้ง่วง..
หลังจากเหตุการณ์นี้ไปประมาณเกือบเดือน หลายคนเริ่มพูดถึงเรื่องนี้กันที่หอพัก ผมเองก็เริ่มจะไปนอนบ้านเพื่อนบ้าง ด้วยเหตุผลที่ว่านอนห้องตัวเองแล้วนอนไม่หลับ ทั้งร้อน ทั้งอบอ้าว ทั้งมีเหตุการณ์แปลกๆประหลาดๆบ่อยครั้ง มีครั้งนึงผมนอนดูการแข่งขันฟุตบอลยูฟ่าแชมป์เปี้ยนลีกอยู่ ปิดไฟเปิดแต่ทีวีนอนดู จู่ๅพัดลมที่ติดข้างฝาผนังจากที่กำลังส่าย ก็สั่นแกร็กๆๆๆ เหมือนมีคนเอามือไปค้ำพัดลมไว้ พอผมหันไปมองผ่านแสงทีวีผมเห็นผู้หญิงครับ!!!! กำลังยืนเอาหัว (ย้ำว่าหัวครับ) พิงดันพัดลมอยู่ ผมนี่รีบวิ่งไปเปิดไฟแล้วหันไปดูปรากฎว่าเธอหายไปแล้วครับ ผมนี่ขนลุกทั้งตัว ขนลุกขนาดว่าโทรไปหาเพื่อนแล้วให้เพื่อนมารับไปนอนบ้านเค้าครับ
..ผมโมโหผมท้าผี..
ช่วงหลังๆจนมีคนที่โรงเรียนเริ่มทักผมว่าช่วงนี้ผมดูโทรมๆไปครับ บางคนบอกว่าหน้าผมหมอง บางคนบอกผมดูแปลกๆเหมือนคนอดหลับอดนอนเลย จนกระทั้งวันนึงครับ เป็นช่วงที่ผมจะต้องสอบมิดเทอมแล้ว แต่ผมกลับนอนไม่หลับ ปวดหัวไมเกรน หน้าตาโทรมมากๆ ปิดไฟนอนแต่หัวค้ำนอนอย่างไรก็นอนไม่หลับครับ ผมจึงทนไม่ไหวลุกขึ้นเปิดไฟด้วยความโมโหแล้วพูดไปว่า "อะไรกันนักหนา!!! ไปทำอะไรให้เนี่ย!!! คนจะหลับจะนอนก็ไม่ได้นอน อยากได้อะไรพูดสิ!!!! ออกมาเลย!!! ถ้ามาไม่ได้ก็เข้าฝันมา อะไรที่ทำได้จะทำให้หมดเลย!!!!" ก่อนคืนนั้นจะปิดไฟนอน โดยที่คืนนั้นก็เหมือนเดิมครับท ห้องอบอ้าวร้อนจนนอนไม่หลับ ผมพลิกตัวไปมาจนกระทั้งผมเคลิ้มหลับไปและแล้ว.......... "เค้าก็มาจริงๆครับ"
แต่เค้ามาในลักษณะความฝันครับ ผมฝันว่าผมกำลังนั่งยกเข่าข้างนึงมากอดแล้วยืดขาอีกข้างโดยเอาหลังพิงเตียงอยู่ที่ห้อง ผมจำได้ว่าในฝันเป็นตอนกลางวันแล้วผมก็นั่งอยู่แบบนั้นโดยที่ไม่ได้ดูทีวีหรือกำลังทำอะไรเลย จู่ๆเสียทุบประตูก็ดังครับ ทุบนะครับไม่ใช่เคาะ ทุบดังมากๆเหมือนคนกำลังจะเดือนร้อนหรือหาเรื่องเลยครับ ปัง! ปัง! ปัง! แต่ในฝันผมกลับคิดว่าเพื่อนที่ชื่อว่าเต้ยหรือไม่ก็เพื่อนอีกคนที่ชื่อกานมาหา เพราะปกติเพื่อน 2 คนนี้จะมารับผมไปข้างนอกบ่อยๆ ผมจึงตะโกนไปว่า "เปิดมาเลย ห้องไม่ได้ล็อก!" แล้วเสียงก็เงียบไปครับ ผมจึงตะโกนอีกครั้งว่าห้องไม่ได้.. ปึ้ง!!!!!!! ประตูถูกผลักออกมาดังมากครับ ในฝันตอนนั้นทุกอย่างเหมือนจริงมาก เหมือนโดยที่ไม่รู้ว่าตัวผมเองกำลังฝัน แต่ในตอนนั้นเข้าใจว่าเป็นเหตุการณ์จริง ผมสดุ้งด้วยความตกใจครับ แต่ที่ผมตกใจมากกว่านั้นคือ.. "ผู้หญิงชุดสีแดงคนนั้นยืนอยู่ที่ประตูครับ!!!!"
..เธอมาแล้วครับ..
ความสูงของเธอสูงขนาดว่าหัวเธอติดกับวงกบขอบประตูด้านบน หน้าตาเธอเหมือนกับที่ผมเห็นวันนั้นทุกอย่าง ผมก็ด้วยความตกใจเหมือนคนที่กำลังอึ้งแล้วมองเธอค้างแบบพูดไม่ออกครับ เธอคนนั้นค่อยๆย่อเข่าลงมา แล้วคุกเข้าอยู่ที่ประตูครับ สักพักเธอค่อยๆเอียงคอพับลงไปลักษณะหูติดกับไหล่ครับ แล้วค่อยๆก้มหน้าลงไป.. ผมก็งงแบบทำอะไรไม่ถูก คือตอนนั้นเหมือนคิดว่าเธอจะทำอะไร? ผมจึงพูดไปแบบกล้าๆกลัวๆว่า "มีอะไร!!" อยากได้อะไรอยากพูดอะไรก็พูดสิ! บอกสิ! กลัวนะรู้มั้ย!! เธอค่อยๆเงยหน้ามาครับ... สายตาที่แดงกล่ำ ขอบตาที่ดำคล้ำทำให้ผมรู้สึกกลัวเธอมากขึ้นกว่าเดิม แล้วเธอคลานพรวดดดด!!!!! เข้ามาหาผม!!!! จากประตูห้องไต่ขึ้นมาบนเตียงจนผมต้องก้มหน้ากระยิ้มกระสนถอยไปแล้ว แล้วทำมือบังไว้เหมือนสัญชาตญาณที่กันตัวเองไว้น่ะครับ แต่เชื่อมั้ย? เธอเอาหน้าเธอมาจ่อที่หน้าของผมระยะไม่น่าเกินครึ่งไม่บรรทัด แล้วจ้องตาผมพร้อมกับอ้างปากครับ!!!!!!!!!
.เธอบอกสิ่งที่เธอต้องการ ทำให้ผมประหลาดใจ..
เธอจ้องหน้าผมแล้วอ้าปากค้างพร้อมกับทำเสียง อ่ะ! อ่าาา.. อ.... อ่าา..... สิ่งนี้ทำให้ผมงงและสับสนมากครับ? เพราะว่ามันเหมือนคนที่พยายามจะพูดอะไรสักอย่างแต่พูดไม่ได้ มันเหมือนคนที่บิดหน้าไปมา อ้าปากค้าง แล้วพยายามจะพูด แต่มีเพียงลมที่ออกมา ..แต่ไม่มีเสียง และขณะที่ผมพูดไป ผมจำได้แม่นยำว่าสิ่งที่ผมเห็นตรงหน้า มันเป็นผู้หญิงที่มีรอยม่วงๆเขียวๆที่รอบคอ คล้ายกับคนที่โดนรัดคอครับ ปากที่อ้ามีคราบเลือดไม่มากนะครับ แต่เห็นว่ามีเลือดจากข้างในริมฝีปาดข้างล่างครับ ผมจึงย้ำถามเธอไปว่าพูดสิ! พูด! ไม่พูดจะไปรู้ได้ยังไง จะเอาอะไรก็พูดสิ!! แล้วสิ่งที่ผมได้ยินต่อไปนี้ มันทำให้ผมงงและประหลาดใจแบบที่สุด เพราะเสียงที่ผมได้ยินของผู้หญิงคนนึงที่พยายามจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แล้วค่อยๆกลั่นเป็นเสียงแหบๆออกมาว่า... ขะ..ข้าวต้ม ยะ..กิ...กิน ข้าวต้ม ???????? แม้ว่าตอนนั้นผมจะงง แต่ผมก็ถามเธอกลับไปว่า "แล้วจะเอาให้ที่ไหนล่ะ?!" เธอที่มีลักษณะกำลังคุกเข่าจ้องหน้าผมโดยมีมือสองข้างวางอยู่ข้างหน้า เธอค่อยใช้มือซ้าย งอมือแล้วบิดไปบิดมา เหมือนคนเป็นง้อย (ขออนุญาตใช้คำนี้นะครับ ไม่ได้มีเจตนาดูถูกผู้พิการแต่อย่างใดนะครับ แต่พูดไปเพื่อให้ทุกคนที่อ่านได้เห็นภาพตามที่ชัดเจนที่สุดน่ะครับ) เธอทำมือแบบนั้นจริงๆครับ มือซ้ายเธอบิดไปมาจนมือเธอหยุดแล้วชี้ไปทางหน้าต่างครับ ในฝันแม้ว่าผมไ่ได้ลุกขึ้นมายืน แต่ผมกลับเห็นภาพที่เธอชี้ไปครับ มันเป้นต้นมะม่วงต้นนึงที่อยู่ตรงประตูข้างหลังหอพัก ซึ่งเป็นลานที่จอดสำหรับรถยนต์ครับ และแล้วผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมากับอารมณ์เดิมเหมือนคนที่นอนไม่อิ่มครับ แต่มีเรื่องที่แปลกมากครับ ห้องผมเหม็นเน่าเหมือนกลิ่นหนูตายไปทั้งห้อง..
..ผมจะทำตามที่เธอบอก..
หลังจากตื่นมา ห้องผมอบอวนไปด้วยกลิ่นที่เหม็นมากๆ จนผมต้องเดินไปเปิดม่านและประตูห้องทิ้งไว้ ก่อนที่จะเดินมองหาต้นตอของกลิ่นจากห้องนอนรอบๆก็ไม่พบอะไร แล้วกลิ่นก็เหม็นแบบทั่วทั้งห้องไม่ได้ว่าเหม็นมาจากจุดไหนเป็นพิเศษ ..สักพักผมก็มานั่งอยู่ขอบเตียงคิดทบทวนกับความฝันที่ผมฝันเห็น ผมค่อยๆเรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดแต่แรกจนมาถึงเหตุการณ์สุดท้าย นั้นคือต้นมะม่วงที่ผมเห็นในฝัน ผมได้แต่เพียงคิดว่าหลังหอพักผมมีต้นมะม่วงด้วยหรอกหรือ? ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นยืนแล้วมองผ่านหน้าต่างบานเกร็ด ให้ตายเถอะครับ "มันมีต้นมะม่วงเหมือนที่ผมเห็นในฝันจริงๆ" ผมแปลกใจกับตัวเองมากๆ เพราะที่ผ่านมา ผมอยู่ที่นี้มาตั้งแต่ ม.4 เทอม 2 จนตอนนี้ ม.6 เทอม 1 ผมกลับไม่เคยสังเกตุเห็นว่ามีต้นมะม่วงต้นนี้ด้วย เพราะที่จอดรคจะมีโต๊ะไม้หินอ่อนให้คนนั่ง แล้วผมกับเพื่อนหรือแฟนของผมตอนนั้นชอบมานั่งกันบ่อยๆหลังเลิกเรียน
..ผมเอาข้าวต้มไปให้เค้าตามที่บอก..
หลังจากคืนที่ผ่านมานั้น ผมจึงโทรไปเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้แม่ผมฟัง ก่อนปรึกษาแม่ว่าผมจะทำแบบที่เค้าบอกดีมั้ย? แม่ผมบอกว่าทำไปเถอะ ถ้าลูกสบายใจ ก่อนที่แม่ผมจะวางสายไป ตกเย็นมาผมไปซื้อข้าวต้มโดยให้แฟนเป็นคนพาไปซื้อ (ผมเองไม่มีพาหนะเป็นของตัวเอง แล้วเวลาไปไหนมาไหนจะเป็นเพื่อน หรือไม่ก็แฟนตอนนั้นที่จะเป็นคนไปรับไปส่ง) ผมจำได้ว่าเวลาประมาณ 1 ทุ่ม หลังจากที่แฟนผมมารับผมไปทานข้าวแล้วไปทำธุระเรียบร้อย ผมจึงซื้อข้าวต้มกลับมาพร้อมกับนำข้าวต้มใสถ้วยพลาสติก (เป็นถ้วยสมัยก่อนที่ซื้อไวไวบกแพ็คแล้วเค้าจะแถมมา) พร้อมกับช้อนไปวางไว้กับแฟนตรงใต้ต้นมะม่วงต้นนั้น พร้อมทั้งจุดธูป 1 ดอก ก่อนที่จะบอกไปว่า "ผมทำตามที่บอกแล้วนะ ต่อไปนี้ขอให้ผมอยู่อย่างสบายใจเถอะ" หลังจากที่ผมกำลังนั่งพูดอยู่ในใจ อยู่แฟนสาวผมที่นั่งอยู่ข้างๆก็ดึงเสื้อผมแล้วร้องกรี๊ดเบาๆที่ด้านหลังผม!!!!!
..ผมชื่อว่าเธอมาเพื่อลา..
หลังจากที่ผมกำลังนั่งจุดธูปกล่าวในใจ อยู่ๆแฟนสาวผมตอนนั้นก็ดึงเื้อผมพร้อมกับก้มหัวแล้วกรี๊ดเบาๆ เสียงสั่นๆ ผมจึงถามเค้าว่ามีอะไร? เค้าเอาแต่ส่ายหัวแล้วแล้วก้มหน้า ผมจึงถามต่อว่ามีอะไรๆ ความรู้สึกตอนนั้นเริ่มไม่ดีแล้วครับ แต่ก็ต้องทำนิ่งต่อหน้าเค้าเพื่อให้เค้าไม่กลัว สักพักแฟนผมกูพูดขึ้นมาว่า ..."หน้าต่างๆ" ใช่ครับ.. เพราะห้องผมถ้ามองลงมาจะเห็นต้นมะม่วง เช่นเดียวกับที่ต้นมะม่วง หากใครอยู่ตรงนั้น หันหลังเงยหน้ามาก็จะเห็นหน้าต่างห้องของผมครับ ใช่ครับ อย่าที่หลายๆคนกำลังคิด "ผีแขกชุดแดง เธอยืนอยู่ที่หน้าต่างแล้วมองลงมาที่เราสองคนครับ" ของจริงไม่ใช่ความฝันหรือตาฝาดครับ ผมหันไปหลังจากที่แฟนพูดว่าหน้าต่าง ผมเห็นเธอยืนจ้องอยู่แบบนั้น ผมหันกลับมาแล้วไม่พูดอะไร ก่อนที่จะเอาธูปปักลงไปที่ข้างถ้วยข้าวต้มที่วางอยู่ตรงนั้นครับ ผมตัดสินใจหันไปอีกที เพื่อที่จะเดินกลับห้องตัวเอง ..เธอหายไปแล้วครับ.. ก่อนที่ผมจะบอกแฟนว่า เธอไม่มีแล้ว เงยหน้าได้แล้ว แฟนผมยืนยันว่าจะไม่ขึ้นไปครับจะขออยู่ข้างล่าง แต่ผมอยากให้เธอขึ้นไปมากกว่ายืนอยู่ข้างล่างคนเดียว ก่อนที่เราสองคนจะเริ่มมีปากเสียงกันเล็กน้องจนเธอยอมขึ้นไปด้วยกัน
..ทุกอย่างเปลี่ยนไปหน้ามือเป็นหลังมือ..
ในนาทีที่ผมเปิดประตูห้องเข้าไป เชื่อมั้ยครับ? ผมพูดจริงๆเลยว่าผมจำได้ว่าห้องผมเย็นสบายมากๆ ไม่ร้อนอย่างที่เป็นมาตลอด ไม่อบอ้าว แต่ในความรู้สึกดีกลับม่สิ่งที่ทำให้ผมขนลุกอยู่อย่างนึงคือ "กลิ่นกำยานมันหอมไปทั่วห้องของผมครับ" ความรู้สึกผมตอนนั้นมันเริ่มเมือนไม่ใช่ห้องของตัวเองเลย มันมีบรรยากาศที่ดี หอม แบบบอกไม่ถูก อย่างี่บอกไปครับ มันดีจนผมรู้สึกไม่ดี ผมก็ทำเฉยๆ เก็บข้าวของต่างๆที่วางเกลื่อนไว้ก่อนที่เราจะเอาข้าวต้มไปวางไว้พวกถุงขยะต่างๆ ผมก็พูดกับแฟนผมไปว่ามันจบแล้วล่ะ เค้าคงได้ในสิ่งที่เค้าต้องการแล้ว ยังพูดติดตลกกับแฟนอยู่เลยว่า แหม่! ถ้าบอกแบบนี้แต่แรกก็ได้กินแล้ว แล้วเราก็หัวเราะกันครับทุกอย่างจึงจบลงได้ด้วยดี ห้องไม่เคยมีเหตุกาณ์ประหลาดอีกเลย นอนหลับสบาย เพื่อนกี่คนมานอนก็ไม่เคยพบเคยเจออะไร จนผมสำเร็จการศึกษาชั้น ม.6 ..แต่ตอนจบว่าเธอคือใคร? มาจากไหน? ผมกลับมารู้ในวันที่ผมขนของย้ายออกจากหอครับ..
..คำเฉลยก่อนออกหอ "จากปากพี่เนก" ทำให้ผมช็อค..
ใช่ครับ..ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเล่ามาเป็นเรื่องจริงจากประสบการณ์ของตัวเอง ชื่อที่เอ่ยมาทั้งหมดมีตัวตนจริงไม่ใช่นามแฝง รูปที่โพสไปในคำวามเห็นที่ 146 ก็เป็นรูปผมกับเพื่อนๆสมัยนั้นจริงๆ ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นรูปเมื่อ 11 ปีที่แล้วครับ ส่วนชื่อหอพักที่ถามมาหลังข้อความกัน ผมเองก็ไม่สะดวกที่จะพูดไปจริงๆครับ ต้องกราบขออภัยด้วยจริงๆ อย่างที่ทราบกันครับสมัยนี้การฟ้องร้องมันง่ายน่ะครับ หอพักแห่งนี้ทุกวันนี้ก็ยังเปิดกิจการอยู่ แต่อาจจะมีสภาพที่ค่อนข้างเก่าลงไป
ขออนุญาตเล่าต่อจากเหตุการณ์เลยนะครับ จากวันนั้นถึงวันนี้ที่ผมอยู่หอพัก ก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรที่ไม่สบายใจอีกเลย เรื่องก็ยังคงเป็นเรื่องที่ผมหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไม? เพราะอะไร? แล้วก็ยากพอที่จะไปถามใครว่าห้องผมมีอะไร จนกระทั้ง.. วันที่ผมสำเร็จการศึกษาชั้น ม.6..
..เพราะความอยากบอกในสิ่งที่ตนรู้ ผมจึงได้รู้ความจริง..
วันนั้นเป็นวันที่ผมจะขนของย้ายออกจากหอโดยพ่อผมนำรถมาขนของที่หอพัก หลังจากขนเสร็จพ่อผมก็ไปนั่งทานอาหารตามสั่งที่อยู่ตึกแถวข้างหอพักเลย (สมัยนี้ไม่แน่ใจว่ายังมีอยู่รึเปล่านะครับ) ผมเอง็นั่งรอเพื่อเคลียร์ค่าใช้จ่ายอยู่ตรงข้างล่างหอพักหน้าเคาท์เตอร์ แต่แล้ว.. ประเด็นก็เริ่มเกิดขึ้นกับคำถามของผมที่ถามไปโดยไม่ได้คิดอะไร แล้วไม่ได้นึกถึงเรื่องที่ผมเจอมาเลย ผมถามไปว่า "พี่เนกครับ พี่รู้ข่าวรึเปล่าว่ามีหอพักแถวนิคมเค้าว่าผีเฮี้ยนมากเลย กับข่าวที่มีผู้ชายยัดศพผู้หญิงไว้ใต้เตียงในห้องรายวัน แล้วมีคนที่มาอยู่ต่อเห็นน้ำเหลืองไหลออกมาจากขอบเตียงทั้งๆที่ไม่มีกลิ่น จนคนที่นั่นเค้าโดนผีหลอกกันหลายคนเลย" เพียงเท่านั้นครับ พี่เนกรีบพูดสวนกลับมาว่า "กระจอก" ผมก็งงและแปลกใจกับสิ่งที่พี่เนกใช้คำพูดแบบนั้นมากๆ จึงถามกลับไปว่ามีอะไรหรอครับ? พี่เนกรีบพูดตอบกลับมาเหมือนคนที่อยากจะอวดว่า.. "สู้หอเราไม่ได้หรอก!!!" ผมเริ่มสะกิดในใจแล้วจึงแกล้งถามไปต่อว่ามีอะไรหรอครับ? ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่ออะไรเลย พี่เนกรีบพูดกลับมาว่า "ก็ห้องน้องนั่นแหละ!!!" ...................... "พี่ยังเป็นคนช่วยเค้าเอาศพออกมาเลย" แค่นั้นแหละครับ เรื่องราวมากมาย ภาพที่ผมเคยเห็นต่างมาเต็มเลยครับผม พร้อมกับบอกว่า พี่ไม่แปลกใจตั้งแต่วันที่ห้องน้องมันล็อกกลอนจากข้างในห้องแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่พี่จะพูดให้เราฟังในตอนนั้น แล้วพี่เค้าก็เล่ารายละเอียดของห้องนั้นให้ผมฟังว่า..
..บทสรุปที่มาที่ไปทั้งหมดจากปากพี่เนก ทำเอาผมสะเทือนใจ ทั้งที่ผมไม่เคยพูดกับพี่เนกเลยว่าผมได้เจออะไรมา..
เมื่อหลายปีก่อน (จริงๆแล้วพี่เค้าพูดเป็นจำนวนปีออกมาเลยครับ แต่ผมจำลายละเอียดนั้นไม่ได้จริงๆ) เค้าบอกว่า.. มีผู้ชายคนนึง เค้าไปทำอะไรสักอย่างที่อินเดีย เป็นคนลำพูนรึเปล่าก็ไม่แน่ใจหรือคนเชียงใหม่เนี่ยแหล่ะ แล้วเค้าไปเจอผู้หญิงคนนึงแล้วไปชอบไปรักกัน จนทางผู้ชายพาผู้หญิงคนนั้นกลับมาด้วย แล้วก็พามาที่นี่ ให้ผู้หญิงพักห้อง 018 ก็ห้องที่เราพักนั่นแหละ พี่ยังเคยคุยกับผู้ชายเค้าอยู่เลย ไผู้ชายจริงๆแล้วมันมีเมียมีลูกแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้ดันมาติดพันกัน แล้วอยู่ๆมันก็หายไปเฉยเลย ทิ้งผู้หญิงคนนี้ไว้ที่หอ พี่เห็นผู้หญิงคนนี้ชอบลงมานั่งข้างล่างบ่อยๆเลย พูดกันก็ไม่รู้เรื่อง เลยปล่อยให้เธออยู่แบบนั้น ทางหอก็ไม่คิดอะไร เข้าใจว่าผู้ชายก็น่าจะมารับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่าย จนผ่านไปประมาณ 3 วัน ผู้ชายไม่มา ทางหอก็ลำบากใจเพราะคุยกับทางนี้ไม่รู้เรื่อง เบอร์ที่เป็นเบอร์บ้านที่ให้ก็ติดต่อไม่ได้ สุดท้ายเหมือนผู้หญิงรู้ตัวว่าโดนหลอก ผู้หญิงไม่ลงมาเลย แต่อีกวันกลับมีถุงข้าวต้มขึ้นอืดแขวนไว้อยู่ที่ตรงกลอนประตูของห้อง พี่อีกคนที่เป็นแม่บ้านผู้หญิงก็หยิบมาให้พี่เนกดูว่าไม่มีคนอยู่หรอ? เห็นข้าวต้มแขวนไว้ พี่เนกเลยขึ้นไปดูปรากฎว่าห้องล็อคจากด้านใน แสดงว่ามีคนอยู่ ถามส่งเสียงอะไรก็ไม่ตอบ จนต้องให้ช่างมาช่วยงัด แต่สิ่งที่พี่เนกเล่าให้ผมฟังทำเอาผมขนลุกแบบอยากอ๊วกก็คือ.. ผู้หญิงคนนั้นเอาเชือกแขวนคอตัวเองกับลูกบิดประตูห้อง (ย้ำนะครับ ว่าลูกบิดประตูห้องจริงๆที่พี่เค้าเล่ามา) สภาพผู้หญิงคือแต่งหน้าทาปากแล้ว "สวมชุดแขกสีแดง!!!" นั่งคุกเข่าคอพับอยู่ที่อยู่ที่ประตู...
..พี่เนกเล่าต่อถึงการคาดเดา..
พี่เนกบอกอีกว่า (เป็นการคาดเดาของพี่เนกนะครับ) ผู้หญิงคงโดนผู้ชายหลอกว่าจะพามาแต่งงานด้วยที่เมืองไทย ส่วนข้าวต้ม ผู้ชายอาจจะมีโอกาสผ่านมาแถวนั้นหรืออย่างไรไม่ทราบแล้วนำเป็นคนนำข้าวต้มมาแขวนไว้ บทสนทนาจึงจบไป.. ขากลับมาลำปาง ผมได้แต่เงียบแล้วคิดทบทวนกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมด สิ่งที่พี่เนกเล่ามันมีความใกล้เคียงกับสิ่งที่ผมได้เห็น แต่ก็มีคำถามในใจไม่น้อยเลยที่ผมสงสัย แต่ก็ไม่รู้จะไปถามใครอย่างไร เช่น ถ้ามีคนตายจริงแล้วตำรวจไม่รู้หรอ? เพราะตอนนั้นผมก็ไม่ได้ถาม หรืออีกอย่างคือหอพักทำให้เรื่องเงียบหรอ? ผมก็ไม่ทราบ.. ผมจึงไม่คิดที่จะพูดชื่อหอพัก และคถามมากมายที่ยังอยู่ในหัวผมที่เป็นปริศนาจนถึงทุกวันนี้ เช่น ก่อนหน้าที่ผมจะมาอยู่ คนที่อยู่ก่อนผมเค้าเคยเจออะไรมั้ย? ผมอยู่ที่นี้มาตั้งแต่ ม.4 แล้วทำไมพึงให้ผมได้มาเจอะมาเจอในตอนที่ผมอยู่ ม.6? ต้นมะม่วงนั้นมันเกี่ยวข้องยังไง? (ทุกวันนี้ต้นนั้นก็ยังอยู่)
..ฝากไว้ก่อนไปนะครับ..
เอาเป็นว่าอยากให้เรื่องประสบการณ์จริงนี้ของผม เป็นเรื่องราวประสบการณ์แปลกๆในชีวิตอย่างนึงที่คนๆนึงได้เจอมาแล้วเอามาเล่ามาแชร์ให้คนอื่นได้รู้กัน ดีกว่าให้เรื่องนี้มันหายไปในสักวันนึง.
โพสนี้ผมขออนุญาตถือว่าเป็นโพสแห่งความทรงจำที่มีประสบการณ์ที่มีคุณค่าของผมครั้งนึงในวัยมัธยม จังหวัดลำพูนได้ในชีวิตผม ให้ประสบการณ์ ให้คุณค่า และให้มิตรภาพที่จะเป็นความทรงจำของผมตลอดไป ขอบคุณโรงเรียนเพื่อนๆพี่ๆน้องๆโรงเรียนส่วนบุญโญปถัมท์ลำพูน พี่น้องชาวลำพูน และผู้ที่อ่านหรือผู้ที่ติดตามโพสนี้ทุกคน หากมีสิ่งใดที่ผมทำผิดพลาดไปหรือทำให้ลำบากใจ ผมกราบขออภัยมา ณ.ที่นี้ด้วยนะครับ สุดท้ายนี้ขอให้ทุกคนที่ผมบอกมามีแต่ความสุขตลอดไป สิ่งไม่ดีสิ่งร้ายๆอุปสรรคใดๆขออย่าได้ย้ำกลายเข้ามานะครับ โชคดีและสวัสดีครับทุกคน
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
|
|
|
แจ้งลบกระทู้นี้
อ่าน 1048 |
|
| แสดงความคิดเห็น |
โดย โน้ต cmprice
IP: Hide ip
, วันที่ 14 ก.ค. 58
เวลา 23:19:17
|
