...สำหรับคนที่เกลียดพ่อของตนเองนะครับ...
_ _ _ผมกินข้าวพร้อมหน้ากับครอบครัว เป็นครอบครัวที่ใหญ่พอใช้
ผมเป็นเด็กที่สุดในบ้าน มีปู่ ย่า ป้า อา ญาติเยอะแยะ ที่สำคัญ
พ่อของผม โต๊ะกินข้าวตัวนั้น
ผมยังจำได้ดีถึงรูปทรงสี่เหลี่ยมที่ดูเทอะทะของมัน
มันใหญ่และเลวร้ายมากสำหรับผม

"เพล้ง !" เสียงนี้สะท้อนไปถึงหัวใจของผม
"หนูไม่ได้ตั้งใจ" คำพูดนี้หลุดออกมาจากปากแบบอัตโนมัติ
ทุกคนพร้อมจะให้อภัยเสมอ แค่เด็กอายุ 7 ขวบทำจานแตกไปหนึ่งใบ
"ไม่เป็นไรหรอก" ผมยิ้มออกที่ทุกคนพูดออกมาแบบนี้ แต่ผมลืมไปหนึ่งคน
"เก็บเศษจานให้หมด แล้วไม่ต้องกินข้าว จนกว่าพ่อจะอนุญาต"
เสียงประกาศิตและเฉียบขาดเสมอ
นี่คือ คำสั่งที่ผมต้องฟัง และ ปฏิบัติตามทุกครั้ง

_ _ _ผมทำตามที่พ่อผมสั่งอย่างรวดเร็วเท่าที่เด็กในวัย 7 ขวบอย่างผมจะทำได้
นั่นคือ สิ่งที่ผมกลัวที่สุดในชีวิต เสียงที่ดังและกร้าวของพ่อ
คือ สิ่งที่บั่นทอน สุขภาพจิตของผม ให้หวาดผวาทุกครั้งที่พ่อเอ่ยเสียง
หรือ แม้แต่กระทั่ง ไอ
นั่นคือ จุดเริ่มต้นของความว่า “เกลียด”
_ _ _ผมไม่รู้ตัวว่า เกลียดพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่รู้รู้ คือ ชายคนนี้
คือ คนที่ทำให้ผมหวาดผวาได้ตลอดเวลา
พ่อ คือ ชายคนเดียวที่ใช้กำลังกับผม
พ่อ คือ ชายคนเดียวที่ขู่ ตวาด และ ตะคอกผม
พ่อ คือ ชายคนเดียวที่พร้อมจะทำทุกอย่างได้เมื่อเห็นผมทำผิด
เกลียดพ่อ... คำนี้ผมท่องขึ้นใจ มาตั้งแต่ผมจำความได้

_ _ _ผมไม่เคยมีปัญหาอะไรเลยซักครั้งที่ไปปรึกษาพ่อแม้กระทั่งเรื่องเรียนต่อ
ผมตัดสินใจเองทั้งหมด จนกระทั่งวันที่ผมได้เปลี่ยนแปลงความคิดว่า
ผู้ชายที่เป็น พ่อของผม คือ ผู้ชายที่รักผมมากที่สุดในโลก ได้มาถึง
_ _ _แต่มันก็สายเกินกว่าที่ผมจะแก้ไข หรือ เกินกว่าที่ผมจะเอ่ยคำว่า รัก
ออกมาให้พ่อผมได้ยิน พ่อผมเสียชีวิตไปก่อน
อาจจะเป็นการเสียชีวิตของพ่อก็ได้ที่ทำให้ผมเปลี่ยนทัศนคติต่อพ่อ
พ่อผมเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในบรรดาพี่น้องสี่คน
สมัยเด็ก ๆ ย่าผมบอกว่า ที่บ้านฐานะไม่ค่อยดี
พ่อผมเป็นแรงงานที่ช่วยเหลือ ตั้งแต่เด็ก
นิสัยจริงจัง และ อารมณ์ร้อน
พ่อผมจากไปด้วยโรคลมปัจจุบัน
_ _ _วินาทีแรกที่ผมรู้ว่าพ่อผมเสีย คือ เฉยต่อเหตุการณ์

_ _ _ผมสงบจวบจนผมเห็นร่างกายอันเย็นเฉียบปราศจากวิญญาณของพ่อ
ความทรงจำในอดีตก็ค่อย ๆ ย้อนกลับมา
"เอ้า พ่อซื้อมาแล้ว รถไฟรางที่อยากได้"
"เก่ง... นี่หว่า ได้ตั้งที่ 8 เลขตัวเดียวซะด้วย"
"เอาน่า… ไว้พ่อจะซื้อให้ใหม่ หมาตายไปเพราะมันแก่ตาย
อย่าร้องไห้ ลูกผู้ชายเค้าไม่เสียน้ำตากับเรื่องแค่นี้หรอก"
"แกอยากไปเที่ยวกับเพื่อน มีเงินหรือยัง"
"ปิดเทอม อยากไปไหนวะ เดี๋ยวไปกับพ่อ" ฯลฯ

        
_ _ _อาจจะเป็นเพราะผมมีอคติกับพ่อ สิ่งเหล่านี้เลยไม่เคยอยู่ในสายตา
และ ความรู้สึกของผม อาจเป็นเพราะ พ่อผมเป็นคนที่เข้มแข็ง
พ่อผมสู้ชีวิตมาตั้งแต่เล็ก การแสดงความรู้สึกเลยอาจจะแข็ง
หรือ พ่ออาจจะทำให้ผมเห็นว่า
คนที่เป็นผู้ชายมันต้องจริงจังกับชีวิตเสมอ
ผมคิดได้แค่นี้ ความคิดทั้งหมดก็หยุดโดยฉับพลัน
น้ำตาของผม ที่ไม่เคยไหล แม้แต่จะถูกพ่อตี ก็ไหลออกมา
ความดีของพ่อ กลับเข้ามาสู่ความทรงจำของผมทุก ๆ อย่าง

_ _ _อาจจะเป็นเพราะว่า เราไม่เคยเห็นคุณค่าของสิ่งที่เรามีอยู่
ตราบจนกระทั่งเราเสียมันไปเหมือนอย่างที่เคยมีคนพูดไว้ก็ได้
สามปีแล้วที่ผมสูญเสียผู้ชายที่รักผมมากที่สุด ทุก ๆ
ครั้งที่ผมนึกถึงเค้า
_ _ _ผมมักจะมีน้ำตาให้กับความดีของเค้า และ
น้ำตาให้กับความโง่ของตัวเองเสมอ
พ่อครับ... พ่อยังสถิตในหัวใจของผมเสมอ

 

---

Copy Link : ท่านสามารถ copy ลิงค์ของข่าวนี้เพื่อเผยแพร่ต่อได้
		VV กดถูกใจกระทู้นี้ VV

ลิงก์ผู้สนับสนุน

ลิงก์ผู้สนับสนุน