ดีใจด้วยครับ

ที่ประธานาธิปดีของชิลี และรัฐบาลของเขา

พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะรักษา และช่วยเหลือ ชีวิตของประชาชนของตนเอง ที่ติดอยู่ในเหมืองเป็นระยะเวลายาวนาน จนประสบผลสำเร็จ

ภาพประธานาธิปดีที่สวมกอดพลเมืองของเขา หลังจากขึ้นมาได้

มันไม่รู้จะบรรยายใด ๆ ได้อีก

คนทั้งโลกร่วมยินดี กับการไม่มีความสูญเสีย ที่เกิดขึ้นในฐานะมนุษย์ร่วมโลก

ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติในสามัญสำนึกของมนุษย์ ปุถุชน ทั่วไปไม่ว่าชาติไหน ๆ ในโลกนี้ ก็ต้องมีความรู้สึกร่วมกันแบบนี้

แต่ขอโทษเถอะ เห็นภาพแล้วผมอดสะท้อนใจไม่ได้

เห็นความพยายาม รักษาชีวิต ของพลเมืองประเทศชิลี

กับความคำนึงถึงชีวิตของประชาชนในประเทศสารขันธ์แล้ว

ทำไมมันต่างกันราวฟ้ากับเหว หรือ นรกกับสวรรค์

ของไทย หากประท้วงรัฐบาล

เขาจะรักษาความสงบของประชาชน ด้วยการตั้งด่านกระชับพื้นที่ ด้วยประกาศเขตใช้กระสุนจริง ไว้ยิงกบาลประชาชนจริง ๆ ซึ่งถือเป็นครั้งแรกของโลกที่กล้าประกาศอย่างเปิดเผยว่า

"กูจะฆ่าเมิงแล้วนะ"

หากประชาชนจะยังฝ่าด่านเข้ามา รัฐบาลก็จะัตอบแทนด้วยกระสุนจริง

ถ้าวิ่งพ้นก็รอดไป หากวิ่งไม่พ้น ก็ถือว่าซวยไปเพราะติดประกาศไว้แล้ว

หนำซ้ำ ...วาทะเด็ด บนโต๊ะบัญชาการในราบ 11 ในเช้าวันที่ 19 ที่ขุนทหารท้วงว่า ขอให้รอผลการเจรจาระหว่างตัวแทน สว. กับแกนนำก่อน

แต่ พณท่านได้ทุบโต๊ะแล้วบอกว่า

"ผมไม่มีเวลาให้กับพวกมัน(ประชาชน) อีกแล้ว"

ซึ่งแปลกันตรงไฟตรงมาว่า กระหายเลือดอย่างเต็มที่แล้ว...

มันอดคิดไม่ได้ว่า ประชาชนของชิลี กับประชาชนของไทย

มันต่างกันตรงไหน

มีสองมือ สองขา มีตาหูจมูกปาก เหมือนกัน

แต่คุณค่าของความเป็นคน ในการเป็นสิ่งมีชีวิต

กลับได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกัน

ผมแน่ใจได้เลยว่า หากพลเมืองของประเทศชิลี ประท้วงรัฐบาลด้วยการปิดห้างหรือปิดถนน ...อย่างที่คนเสื้อแดงทำ

เขาจะไม่โดนประธานาธิปดีสั่งฆ่า อย่างแน่นอน

เพราะประธานาธิปดีของเขาเป็นคน

แต่นายกของไทย ผมไม่แน่ใจว่าเป็นคนหรือเปล่า