อาจมีหลายคำถาม ว่าครูจะรีบไปทำไม ตอบคำถามตรงๆ ว่า ครูไม่ทราบถึงสถานการณ์น้ำ เนื่องจากติดต่อใครไม่ได้จนมาถึงครึ่งทาง เจอสถานการณ์ให้เลือก คล้ายๆ ว่าจะหยุดหรือไปต่อ ประชุมตรงริมลำห้วย ทุกคนตอบไปต่อ เพราะอาหารเด็กอยู่กับเรา ความคิดครูตอนนั้น คือ น้ำป่า หากฝนหยุดก็แห้งเร็ว หากเราติดอยู่ตรงนั้น นอกจากครูจะไม่มีที่พัก ไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยนในขณะที่เนื้อตัวเปียกปอน เด็กก็รอ อาหารก็จะเน่าเสีย เดินทางกันหลายคนรวมทั้งชาวบ้านคงไม่เป็นไร ช่วยกันแบกช่วยกันหามแค่ 8 กิโลเมตรเอง เดินทางกันด้วยใจ พยายามพูดคุยให้ทุกคนมีความสุขจากการลำบาก สถานการณ์ภายภาคหน้าไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

โรงเรียนของครูในป่าใหญ่
เดินเลาะน้ำลำไพรกลางขุนเขา
การเดินทางสายเดียวที่เดินเข้า
มีเพียงเราครูผู้น้อยไม่กี่คน
ด้วยใจรักเราจึงอยากมาเป็นครูเพื่อต่อเติมความรู้ให้หนูจ๋า ถึงลำบากตรากตรำทั้งกายใจ
สู้ฟันฝ่าอุปสรรคเพื่อเป้าหมาย
อยากให้ท่านผู้ใหญ่เห็นใจหน่อย
ครูผู้น้อยไม่ต้องการอะไรหนักหนา ขอเพียงแค่หนทางนั้นดีขึ้นมา
การเดินทางสะดวกสบายขึ้นนั่นเอง ขอให้ท่านลงมาดูช่วยเหลือหน่อย
ครูผู้น้อยเหล่านี้และเด็กน้อยตาดำดำ

@✍🏻ครูชญาภา {#โรงเรียนของหนู👦👧🏻}

ช่วยกันส่งกำลังใจให้คุณครูด้วยน่ะครับ (ช่วยกันแชร์ให้โลกได้รู้ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าผู้หลักผู้ใหญ่ หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง จะเล่งเห็นความสำคัญและเข้ามาพัฒนาถนนหนทางให้ดีขึ้นด้วยครับ)

เครดิตภาพ : คุณครู Kooaor Chayapa Thanapongsod