| • ผลกรรม...คำพิพากษา ปรระชาชนผู้ก่อกรรม กรรมนี้จึงตกแก่ประเทศชาติ...คุณดังตฤณให้ข้อคิดไว้ |
|
โพสต์โดย ^__^ , วันที่ 14 พ.ค. 53 เวลา 20:19:21 IP: Hide ip |
กด like เพื่อติดตามข่าวสารดีๆ
จาก cmprice.com
VVVVVV
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
© เนื้อหาข่าว/กระทู้
****************************************
ลองหลับตานึก และไตร่ตรองดูสักนิดว่า ภายใต้สถานการณ์ที่ถูกสร้างให้เต็มไปด้วยความขัดแย้ง เกลียดชัง หวาดกลัว พร้อมใช้อาวุธประหัตประหารคนไทยด้วยกัน เพียงแค่เห็นต่างกันออกไปเช่นนี้ จะส่งผลอย่างไรต่อตนเองในภายภาคหน้า
หากเป็นเรื่องของกฎหมายคงไม่ยากเกินคาดเดา ด้วยตัวบทกฎหมายก็มีให้อ่าน นักกฎหมายก็มีให้คำปรึกษา
กรรมที่ก่อไว้ หากเป็นทางกฎหมายอาจพอผ่อนผันให้ทุเลาลงได้ แต่กรรมที่ก่อไว้กับโลก ในความเป็นจริงทางธรรมชาตินั้นคงยากจะขอผัดผ่อนหรือบรรเทาให้เบาลงได้
สำหรับการนำเสนอเรื่องผลกรรมนั้นจะเน้นสิ่งที่เกิดขึ้น กับจิตใจของผู้ที่เกี่ยวข้องในช่วงเวลานี้ ในชาตินี้เป็นสำคัญ มากกว่าจะไปพูดถึงชาติหน้า ภพหน้า ที่ยากเกินกว่าที่ใครจินตนาการได้ถึง หรือบางครั้งอาจกลายเป็นเรื่องตลกขบขันของใครหลายคน
"เรามานึกภาพที่มันเกิดขึ้นแล้วให้สามารถเห็นได้ในตอนนี้ดีกว่า จากเศรษฐีกลายเป็นโจร จากคนมีบุญกลายเป็นเจ้าพ่อมาเฟีย จากคนที่มีเงินซื้อสามารถซื้อหาความสุขที่ชาวโลกไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็น กลายมาเป็นปิดตัวเองอยู่ในห้องแคบๆ มืดๆของความประสงค์ร้าย ห้องมืดๆของการทำให้บ้านเมืองแตกแยกกัน
การที่เรามองว่าผลที่มันจะเกิดขึ้นกับคนคิดร้าย เราพยายามพูดให้เห็นว่าจิตใจเขาเปลี่ยนไปถึงไหนแล้ว มันดีกว่ามากกว่าการที่เราจะไปขู่กันเรื่องนรก หรือทุพลภาพที่ต่างฝ่ายต่างมองไม่เห็น และบางคนไม่เชื่อด้วยซ้ำ ซึ่งมันไม่มีประโยชน์ ไม่กระตุ้นอะไรเลย ไม่ทำให้เรื่องดีขึ้น ตรงกันข้ามกลับจะทำให้เรื่องเลวร้ายลง เพราะคนเราพอพูดถึงเรื่องนรกมันคือการสาปแช่งกัน ยิ่งเป็นการตอกย้ำกันว่าแกกับฉันคนละข้าง ฉันด่าแก ฉันแช่งแก ความรู้สึกของคนถูกด่า ถูกแช่งจะมีปฏิกิริยาต้านกลับ กลายเป็นเตะกลับไปกลับมาไม่รู้จบ"
จากนี้ไปเราจะมาดูว่ากระทำอะไรบ้างจะส่งผลให้รับกรรมแบบไหน และส่งผลให้จิตใจเป็นอย่างไร (อ่านแล้วลองสำรวจจิตใจตนเองไปด้วย)
ใส่ร้ายผู้ประเสริฐ ผู้มีจิตใจสูง
แม้ "ในหลวง" จะเป็นพระมหากษัตริย์ที่ประเสริฐยิ่งเพียงใด ก็ยังไม่วายที่จะถูกติฉินนินทา
ถามว่ากรรมของคนที่ทำต่อผู้ประเสริฐ ผู้ที่น่าเคารพ ผู้ที่สว่างเช่นนี้จะได้รับผลอย่างไร
คำตอบของเรื่องนี้อยู่ที่การตั้งมุมมองของคนอีกกลุ่มหนึ่งว่ามีความคิดและทัศนคติต่อพระองค์ท่านอย่างไร
อย่างแรกคือ คนจำพวกนั้นไม่เชื่อว่าพระองค์ท่านดีจริง ประเสริฐจริง สว่างจริง เมื่อมุมมองของพวกเขาเหล่านั้นเป็นเช่นนี้ทำให้คิดว่าตนมีสิทธิ์วิพากษ์ วิจารณ์
เมื่อจุดเริ่มต้นมาจากความเข้าใจผิด จึงทำให้พอจะมองได้ว่ากลุ่มนี้ไม่ได้ทำบาป ทำกรรมอย่างเต็มที่
ผลของกรรมจึงต้องจำแนกเป็นอย่างๆ เพื่อเป็นกลาง ดังนี้ คือ การที่พระองค์ท่านมีความสว่างที่ยิ่งใหญ่กว่าดวงอาทิตย์ สามารถส่องสว่างได้ มีความหนักแน่นยิ่งกว่าหินผา ใครวิ่งเข้าไปชนหน้าผามาแต่จะเจ็บตัว หากใครพยายามสร้างสิ่งใดขึ้นมาเพื่อปิดความสว่างความมืดก็ตกอยู่กับตัวของ คนๆนั้น
พระองค์ท่านเป็นความสวยงามอยู่แล้วหากเรานำสีไปป้ายให้ดูเหมือนภาพที่ไม่สวย ใจที่นำเอาความอัปลักษณ์ไปป้ายมันก็เป็นใจที่อัปลักษณ์ คนที่เป็นคนทำคนแรกคือคนที่ได้รับผลร้ายแรงที่สุด รุนแรงที่สุด
"แสงยิ่งสว่างเท่าไร เรายิ่งไปปิดเรายิ่งเป็นผู้มืดบอดมากเท่านั้น หินผายิ่งหนักแน่นมากเท่าไร ยิ่งเอาหัวไปกระแทกมากเท่าไรยิ่งสาหัสมากเท่านั้น ท่านไม่ได้ผิด แต่เราไปพูดว่าท่านผิด ไอ้ความผิดพลาดกลับเกิดที่เรามากขึ้นเท่านั้น ยิ่งท่านเป็นฝ่ายถูกมากเท่าไร แล้วเราพยายามบอกว่าผิด ความผิดพลาดของเราจะยิ่งหนักขึ้นเท่านั้น ตรงนี้พูดได้ง่ายๆว่า บุคคลคนหนึ่งยิ่งมีพลังรุนแรงแค่ไหน เราส่งแรงกิริยาไปอย่างไร ปฏิกิริยาย่อมขยายออกมาเท่านั้น"
การเพิกเฉยไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง
การเพิกเฉยไม่ปฏิบัติตามคำสั่งมีตั้งแต่ระดับชั้นผู้น้อยไปจนถึงผู้บังคับ บัญชาระดับสูงสุด หลายคนคงคุ้นชินกับคำว่าทหารแตงโม ตำรวจมะเขือเทศ หรือบางคนอาจรู้สึกสุดเซ็งเมื่อได้ยินชื่อ พล.อ.อนุพงษ์ เผ่าจินดา ผู้บัญชาการทหารบก กับบทบาทนิ่งเงียบไม่ทำอะไร
แต่ในเรื่องกรรมนั้นต้องมองอีกแบบหนึ่ง
คุณดังตฤณ บอกว่า หากถามว่ากรรมที่ไม่ดำเนินการอะไรเพื่อทำให้ประเทศชาติสงบสุขสักที ทั้งที่มีอำนาจแต่ไม่ยอมใช้อำนาจนั้น เรื่องนี้ต้องมองให้ลึกลงไปว่าเหตุผลที่ไม่ใช้อำนาจคืออะไร สมมติเป็น 2 ประเด็น ประเด็นแรก สมมติพลเอกอนุพงษ์มีเหตุผลที่ไม่ทำลงไป เพราะไม่ต้องการให้เกิดการบาดเจ็บล้มตาย ด้วยเห็นว่าจะตายกันไม่หยุด จึงไม่ยอมดำเนินการอะไร ตรงนี้ถือว่าเป็นบุญ ประเด็นที่สอง สมมติอีกว่าที่ไม่ยอมดำเนินการเพราะไม่อยากเสียคน ไม่อยากถูกต่อว่า ถือเป็นการไม่รับผิดชอบต่ออำนาจที่ประเทศยกให้
ถามว่าแล้วผลกรรมแบบไหนที่ผู้บัญชาการทหารบกจะได้รับ
เรื่องนี้อยู่ที่การตัดสินใจของพลเอกอนุพงษ์ว่าที่ตัดสินใจไม่ดำเนินการใดๆลงไปมีเจตนาอันใด
หากมองในแง่ดีคือเชื่อว่าพลเอกอนุพงษ์เป็นคนดี ไม่ยอมใช้อำนาจเพื่อสนองตัณหาของตนเอง และที่สำคัญได้น้อมนำ หรือเลียนแบบข้อดีขององค์พระมหากษัตริย์ ในข้อของความเป็นคนใจดี ไม่ใจร้าย ไม่เห็นแก่ตัว หากพลเอกอนุพงษ์ไม่ทำเพราะเจตนาต่างๆเหล่านี้ถือว่ายังมีข้ออ้างที่สมเหตุสม ผลที่ทำให้หลายคนยังให้การสนับสนุน
"แต่อยากจะบอกว่าโลกทุกวันนี้อำนาจไม่ได้อยู่ในมือคนที่ถือปืน แต่อยู่ในมือของคนที่พูดรู้เรื่องสื่อสารเก่ง ดังนั้น ถ้าหากผู้ถืออำนาจหันมาสื่อสารกับประชาชนให้ประชาชนมีความรู้สึกว่าพูดออกมา จากใจจริงๆ แล้วใจจริงนั้นเป็นไปในทิศทางที่ถูกต้องได้ มันจะจบ คนจะเชื่อแล้วปัญหาไม่ตามมา ไม่ต้องเขียนสคริปต์ ไม่ต้องแต่งคำพูด"
การยุยงให้คนเกลียดชังกัน-ทำร้ายกัน
ขึ้นต้นมาแต่ละฝ่ายจะรู้สึกว่าตนเองเป็นนักมวย มีค่ายของตนเอง แล้วขึ้นชกกันเอาชนะกันและกัน ซึ่งการทำจิตวิทยามวลชนเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องทำให้อีกฝ่ายหนึ่งกลายเป็น ปีศาจขึ้นมาให้ได้ ตรงนี้คือกรรมแรก เพราะไม่มีจิตวิทยามวลชนแขนงไหนที่สอนไว้ว่าให้ชื่นชมอีกฝ่าย แล้วจะประสบความสำเร็จ
วิธีการที่จะล้มอีกฝ่ายหนึ่ง ย่อมมีวิธีการที่จะสร้างให้อีกฝ่ายเป็นปีศาจ ส่วนตัวเองต้องเป็นเทพ แต่เนื่องจากปีศาจมีหลายระดับตั้งแต่สมัครเล่น มืออาชีพ ปีศาจมีเขี้ยวโง้ง หรือแค่เขี้ยวเล็กธรรมดา และเมื่อถูกสร้างภาพว่าฝ่ายหนึ่งเป็นปีศาจแน่นอนว่าคนจำนวนมากที่อยู่ฟาก เดียวกันต้องเป็นบริวารปีศาจ
พอเราเริ่มระบายสีด้านที่เป็นด้านมืดให้กับคนอื่น สิ่งที่จะย้อนกลับมาหาทันทีคือ เราจะมองโลกในแง่ร้าย ยิ่งมีความจำเป็นที่จะต้องระบายสีให้คนอื่นเป็นปีศาจมากขึ้นเท่าไร สีของความเป็นปีศาจนั้นจะเข้ามาสิงสถิตในใจเรามากขึ้นๆโดยที่ไม่รู้ตัว
"พูดง่ายๆ ว่า เราจะมีวิธีมองแบบปีศาจนั่นเอง คือขอให้ลองนึกว่าเป็นคนธรรมดามีดีมีชั่ว แต่พอจะไปล้มอีกฝ่ายต้องมองว่าเขาไม่ดีอย่างเดียว วิธีการคิดของคุณมันเป็นวิธีการคิดแบบปีศาจเพื่อที่จะเห็นปีศาจเราต้องปีศาจ ซะเอง มันต้องเข้าใจว่าปีศาจเป็นอย่างไรถึงจะมองปีศาจได้ออก"
เมื่อวิธีการป้ายสี ระบายสี ยุยงให้เกิดความเกลียดชังกันเป็นวิธีการของปีศาจ จึงหาใช่เรื่องแปลกอันใดที่ตัวคนป้ายสีจะค่อยๆ กลายเป็นปีศาจโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะเคยดีมาขนาดไหนก็ตาม ไม่ว่าจะเคยมีการสร้างสมดุลระหว่างความดี ความชั่วมาขนาดไหนก็ตาม เพราะท้ายที่สุดแล้วคนนั้นจะเสียสมดุลไปให้กับปีศาจ
"ถามว่าผลกรรมของการเป็นปีศาจคืออะไร อันดับแรกที่เห็นได้จากโลกภายในของตัวเองก็คือวิธีคิดที่แย่ลง คือความคิดดีๆของเราจะน้อยลงกว่าแต่ก่อน วิธีคิดจะเป็นวิธีคิดแบบคนที่สร้างนรกมากกว่าวิธีคิดของคนสร้างสวรรค์ มากกว่าวิธีคิดของคนที่จะรักษาโลกมนุษย์ให้เป็นโลกมนุษย์อยู่ มันเป็นวิธีคิดที่ทำอย่างไรที่จะทำให้โลกที่สันติสุขอยู่ลุกเป็นไฟขึ้นมา เป็นนรกขึ้นมา เพื่อสนองตัณหาของตนเอง หรือไปให้ถึงธงของตนเอง นี่คือผลอันแรก มันได้กับตัวเองคือระดับของจิตใจมันตกต่ำลง
ผลกรรมอันดับต่อมาคือเรื่องของอารมณ์ เรื่องของความรู้สึกเป็นสุขกับชีวิตมันน้อยลง เพราะการสร้างนรกจะเป็นสุขได้อย่างไร แล้วถ้าเอานรกแบกไปทุกที่ที่ไป มันจะมีความสุขได้หรือชีวิตนี้ ความรู้สึกเต็มไปด้วยนรก เต็มด้วยความทุกข์ ผลกรรมในภายภาคหน้าขี้คร้านจะพูด พูดไปป่วยการคนสมัยนี้ไม่เชื่อนรกสวรรค์ เราพูดถึงนรกที่เห็นได้จากการมีชีวิตในปัจจุบันดีกว่า ผมถามหน่อยใครบ้างนอนแล้วฝันดีที่ไปทำตัวเป็นปีศาจไม่มีหรอกที่ฝันดี มีแต่ยิ่งฝันยิ่งทุรนทุราย แล้วไม่อยากนอน นอนไม่เต็มอิ่ม หรือตื่นมาเพื่อจะฟาดฟัน สร้างนรกกันต่อ"
เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วจะทำอย่างไรที่จะหลีกลี้หนีความเป็นปีศาจให้พ้น
ด้วยความที่เป็นนักมวยที่ต้องล้มอีกฝ่ายลงให้ได้ แต่ถ้าเปลี่ยนวิธีชกใหม่ เป็นการชกกันแบบสุภาพบุรุษ ภายใต้กฎกติกาที่ถูกต้อง หยิบยกเฉพาะเรื่องที่ผิดพลาดจริง เอาใจจริงมาพูดกัน อย่าไประบายสีฝั่งตรงข้ามให้กลายเป็นปีศาจทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้เป็นเช่นนั้น หากสามารถล้มอีกฝ่ายหนึ่งได้ก็จะเป็นการล้มที่ขาวสะอาด เพราะเป็นไปตามกติกา
"ถ้าคุณล้มอีกข้างได้ด้วยวิธีการของปีศาจ พวกที่สนับสนุนคุณก็จะเป็นพวกปีศาจ แล้วคุณอย่าหวังเลยว่าคุณจะอยู่อย่างมีความสุข เหมือนกับนักการเมืองบางคนเริ่มต้นมากจากการซ่องสุมปีศาจ ในที่สุดมันทนปีศาจทำร้าย เหมือนหมองูตายเพราะงู แต่นี่ยิ่งกว่าเพราะนี่คือปีศาจ
บางคนชอบหลอกว่าตนเองเป็นคนมีธรรมะ พอหลอกใช้ ปีศาจในตัวเองก็กำเริบแล้ว เทพในตัวก็ลดลง แต่คนที่อาศัยธรรมะ ชะล้างตัวเองก่อนแล้วเอาธรรมะนั้นไปชำระล้างจิตใจของปีศาจที่อยู่รอบตัวด้วย นั่นแหละคือจะได้กองทัพธรรมะ และกองทัพเทวดาด้วย แต่นักการเมืองปัจจุบันชอบสะสมกองทัพปีศาจ และหวังว่ากองทัพปีศาจจะจงรักภักดีกับตนเอง จะมาใจดีกับตนเอง มันเป็นความคิดที่ผิดพลาด"
การให้เงินสร้างความ ปั่นป่วนในบ้านเมือง
เรื่องนี้ต้องพูดกันตรงไปตรงมาว่าความปั่นป่วนจะเกิดขึ้นได้ในสถานการณ์สงบ จำต้องใช้เงิน มันเป็นเรื่องธรรมดาภายใต้สิ่งแวดล้อมของประเทศเรา
พูดโดยกรรมคือ นี่คือกรรมของนักการเมืองสกปรก นักการเมืองสกปรกใช้วิธีนี้กันทั้งโลก ไม่ใช่เฉพาะในไทย แม้แต่ประเทศที่บอกว่าเป็นประชาธิปไตย ในท้องถิ่นเขาก็ใช้แต่ไม่โฉ่งฉ่างเหมือนบ้านเรา โดยกรรมของนักการเมืองที่เล่นการเมืองด้วยความสกปรก ผลที่ได้รับย่อมไม่สะอาด ย่อมไม่ใช่ความสุข ย่อมไม่ใช่ความเจริญ ย่อมไม่ใช่ชื่อเสียงที่หอมหวน สิ่งที่เกิดขึ้นทันที เมื่อไรที่ความสกปรกมันถึงเวลาส่งกลิ่น เพราะความสกปรกต้องหมักหมมระยะหนึ่งถึงส่งกลิ่น เมื่อนั้นชื่อเสียงจะป่นปี้ นี่คืออย่างแรกที่จะเกิดขึ้นบนโลกมนุษย์
สิ่งที่จะเกิดขึ้นในจิตใจเป็นอันดับต่อไปคือ เราจะไม่รู้จักแล้วว่าอะไรคือความดี คือศีลธรรม คือความสว่าง จะรู้เพียงอย่างเดียวว่า ทำอย่างไรถึงจะได้อำนาจมา จิตใจมีแต่ความคับแคบ เพ่งเล็งเฉพาะเรื่องอำนาจอย่างเดียว เป็นจิตใจที่ไม่มีความสุข เต็มไปด้วยความอึดอัด เต็มไปด้วยความรู้สึกหม่นหมอง ความรู้สึกระแวงภัย ทั้งๆ ที่ไม่มีภัยแต่ก็ระแวง
"ผมเคยเจอประเภทที่พี่น้องทำงานอยู่ออฟฟิศเดียวกัน ชายคาเดียวกัน แต่ต่างฝ่ายต่างต้องออกจากโรงงานต้องใช้เส้นทางที่ไม่ซ้ำ กลัวอีกฝ่ายมายิง ทั้งที่เป็นพี่น้องแต่ห้ามไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าจะออกเมื่อไร แต่ต้องนั่งทำงานเดียวกัน และพูดราวกับว่าเป็นพี่น้องดีๆ กันอยู่"
ตัวอย่างข้างต้นเป็นแค่การเมืองระดับโรงงาน แต่ที่เป็นอยู่ในปัจจุบันเป็นการเมืองระดับชาติ ความระแวงจะยิ่งมากมายกว่านั้นสักแค่ไหน การที่เราไม่รู้สึกว่าตัวเองมีเพื่อน เพราะใช้เงินซื้อมา ผลที่ตามมาคือชีวิตที่เหลือเต็มไปด้วยความระแวง ไปไหนก็กลัวโดนฝ่ายตรงข้ามมาเก็บ และกลัวทั้งฝ่ายเดียวกันแว้งกัด เพราะไม่สามารถไว้ใจใครได้ ผลคือความไม่มีพวกความไม่มีเพื่อน
สิ่งที่ควรพิจารณาต่อไปเกี่ยวกับการใช้เงินคือ การใช้เงินมาก-น้อยกับระดับของผลกรรม
สมมติว่ามีคนๆหนึ่งให้เงิน 1 ล้านบาทกับบรรดามอเตอร์ไซค์วินเพื่อก่อความไม่สงบขึ้นในบ้านเมือง แม้จะใช้เงินเพียงแค่นี้แต่ไม่สามารถบอกได้ว่าระดับของความปั่นป่วนจะเกิด ขึ้นมากน้อยเพียงใด เนื่องจากบรรดาพี่วินมอเตอร์ไซค์บางคนหาใช่บุคคลที่ยับยั้งชั่งใจได้ดีนัก เมื่อบางคนให้เงิน ให้อำนาจเพื่อป่วนบ้านเมืองก็จะทำด้วยความรู้สึกคึกคะนอง ซึ่งจะไม่สามรถพยากรณ์ได้ว่ากลุ่มบุคคลเหล่านี้จะไปก่อความเสียหายใดๆบ้าง เพียงเท่านี้ผลกรรมที่จะได้รับก็ไม่สามารถคำนวณได้ว่ามากมายขนาดไหน
"ใจมันเปิดกว้าง ขอให้เกิดความเลวร้ายขอให้เกิดความอลหม่านขึ้นมา ใจที่ไม่มีประมาณทำให้ต้องรับผลที่ไม่มีประมาณเหมือนกัน แต่ถ้าใช้เงินเท่ากันบอกว่าให้วันปิดทางเข้าออก อย่าทำอะไรมากกว่านั้น อันนี้ผลจำกัดแล้ว ความเลวร้ายของเจตนาจำกัดลงมา ผลที่ตามมาก็จำกัด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนเลยคือความมีบุญของคนว่าจ้างจะลดเกรดลงมา ระดับชีวิตของคนมีอำนาจตกต่ำลงทันที แทนที่จะสุขอย่างคนมีบุญระดับนั้น จิตใจมันหม่นหมองจิตใจเต็มไปด้วยความคิดร้าย"
ลิดรอนสิทธิเสรีภาพ
เนื่องจากโรงพยาบาลเป็นแหล่งช่วยชีวิต เป็นแหล่งทำให้อาการป่วยไข้หาย การที่เราไปปิดไปยับยั้งแหล่งช่วยชีวิตคน หรือแหล่งรักษาคน ลองคิดดูว่าหากว่ากฎแห่งกรรมมีจริง เวลาที่เราใกล้ตายสมควรจะได้รับการช่วยเหลือ หรือว่าสมควรถูกกระทืบซ้ำให้ตายเร็วขึ้น หรือว่าเราเจ็บป่วยอยู่ สมควรที่เราจะได้รับการเยียวยา หรือได้รับเชื้อโรคร้ายแพร่เข้าสู่ร่างกายของเราหนักขึ้น
เรื่องการปิดถนน ขอให้มองอย่างนี้ว่า ตามในคัมภีร์ก่อนที่เป็นพระอินทร์ก็เป็นคนธรรมดา เป็นมานพหนุ่มชักชวนเพื่อนให้มาสร้างศาลาให้คนเดินทางไกลมาร้อนๆได้พักผ่อน ทำทางให้คนเดินทางเดินได้สะดวก ชั้นแรกมีพรรคพวกเห็นดีเกิดแรงบันดาลใจช่วยกัน 33 คน ทั้ง 33คนตายไปก็ไปเกิดบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ขณะที่ตัวมานพหนุ่มกลายเป็นพระอินทร์เป็นใหญ่เป็นประธาน แสดงว่าการทำอะไรให้สาธารณชนแม้เพียงการสร้างศาลาริมทาง หรือการสร้างทางเพื่ออำนวยความสะดวกให้คนได้รับความสบายในการเดินทางก็เป็น บุญใหญ่แล้ว
"ไม่ต้องเชื่อเรื่องพระอินทร์ก็ได้ แต่ในแง่ของผลบุญที่เห็นได้ชัดคือการเป็นผู้ได้รับความสะดวกสบายในการเดิน ทางในการเป็นอยู่ คือเราสามารถคะเนได้ด้วยน้ำหนักทางใจว่าเราคิดให้ประโยชน์กับคนหมู่มากมัน รู้สึกดีแสนดี เอาแค่ตรงความรู้สึกทีเกิดขึ้นในฐานะผู้สร้าง มันราวกับว่าสวรรค์วิมานผุดขึ้นในใจ ส่วนมันจะผุดขึ้นจริงหรือไม่จริงไม่รู้ แต่มันผุดขึ้นแน่ๆ ณ เวลานั้น กลับกันทางเขามีอยู่ดีๆ ให้คนสัญจร ไปปิดกั้นให้เขาได้รับความอึดอัด ได้รับความไม่สะดวก ได้รับความเดือดร้อน เมื่อลองคิดเปรียบเทียบของกรรมที่ทำให้คนกลายเป็นพระอินทร์ มันจะกลับเป็นแบบไหน นี่ว่ากันตามความเชื่อทางศาสนา ไม่ต้องพูดถึงภพชาติหน้า แต่เอาความรู้สึกทางใจ ความรู้สึกทางใจที่ทำให้คนหนึ่งเป็นพระอินทร์ขึ้นมากับความรู้สึกทางใจที่ มันเป็นตรงกันข้าม ลองนึกภาพนี้ให้ออก คือเล่นเกมอะไรอย่าให้เดือดร้อนประชาชนได้หรือไม่ คือไม่ต้องเอาประชาชนมาเป็นเครื่องมือ หรือตัวประกัน"
การบิดเบือนข้อมูล
ขอย้ำอีกครั้งว่าสิ่งที่นำเสนอทั้งหมดข้างต้นไม่ได้มีเจตนาว่ากล่าวบุคคลใด บุคคลหนึ่ง กลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เพราะสิ่งที่นำเสนอนี้คือผลกรรมอันเป็นสัจธรรม ที่ไม่ว่ากลุ่มใด ฝ่ายใด สีใดกระทำย่อมได้รับผลกรรมเหมือนกันทั้งหมด
การโกหกพกลม การบิดเบือนความจริง มีผลรุนแรงมาก เพราะความจริงเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในธรรมชาติ ขอให้นึกว่าเหมือนอะไรแท่งหนึ่งที่เป็นแท่งตรงๆ ปักหลักฐานของมันมั่นคงอยู่ การที่เราไปพยายามพูดหรือบิดเบือนความจริง ก็คือความพยายามในการดัดหรือแต่งแท่งนั้นให้บิดเบี้ยว หรือเสียรูปไป แม้ตอนพูดจะดูเหมือนง่ายไม่ต้องใช้พลังอะไรออกไป แต่ตอนสะท้อนกลับมันเหมือนกับความบิดเบือนหรือบิดเบี้ยวของแท่งๆนั้น ยิ่งเราไปบิดให้เบี้ยวแค่ไหนผลที่จะได้รับ สภาวะที่เราต้องไปเสวยเท่ากันกับความบิดเบี้ยวของความจริงนั้น
พระพุทธเจ้าตรัสว่าผู้ที่โกหกเป็นนิจมีผลเบาที่สุดเมื่อกลับมาเกิดเป็น มนุษย์ก็คือ จะเป็นผุ้ถูกใส่ไคล้เป็นผู้โดนเข้าใจผิด เป็นผู้ที่ความจริงในชีวิตถูกทำให้มันบิดเบี้ยว อย่างเช่นถูกใส่ไคล้ก็เป็นการถูกทำให้ความจริงในชีวิตบิดเบี้ยว เราเป็นคนดีอยู่ดีๆ ถูกใส่ไคล้ว่าชั่ว หรือถูกเข้าใจผิดทั้งที่ตั้งใจดีแท้ๆ คนกลับมองว่าเป็นการสร้างภาพ ทุกอย่างไม่ว่าจะตั้งใจประเสริฐขนาดไหนจะถูกตีความบิดเบือนไปหมด นั่นคือผลของการที่เราเคยบิดเบือนความจริงมาก่อน ความจริงเขาตอบสนองด้วยการเอาแท่งที่บิดเบี้ยวมาเป็นชีวิตของเรา ชีวิตของเราจะถูกบิดเบือนหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าการบิดเบือนของเราเป็นไปเพื่อความเดือดร้อน เป็นไปเพื่อความเข้าใจผิดของคนหมู่มาก ทำให้คนหมู่มากมีความแตกแยก หรือความระส่ำระสาย เวลาที่ผลที่เกิดขึ้นมันจะไม่ใช่แค่ความบิดเบี้ยวธรรมดา จะเป็นความบิดเบี้ยวที่ทำให้เหมือนตกนรกทั้งเป็น เพราะสิ่งที่เราทำกับคนหมู่มาก ถ้าดีมันเหมือนสวรรค์ ถ้าร้ายมันเหมือนนรก
************
ประชาชนผู้ก่อกรรม
กรรมนี้จึงตกแก่ประเทศชาติ
"กรรมหรือการกระทำในครั้งนี้ไม่ใช่กรรมของบุคคลใดบุคคลหนึ่ง แต่เป็นกรรมโดยรวมของชาติทั้งชาติ ถ้าคนในชาติทำกรรมที่ผิดไป ชาติก็ล้มได้" ดังตฤณ กล่าวถึงผลกรรมที่จะเกิดขึ้นจากการกระทำของกลุ่มคนที่ทำความเสียหายแก่ ประเทศชาติ
ดังนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นกับประเทศอย่ามองว่าเป็นกรรมของผู้นำ ที่มีประชาชนกลุ่มหนึ่งมองว่าผู้นำลอยตัวไม่กระทำการใดการหนึ่งเพื่อให้ สถานการณ์คลี่คลาย แถมยังมองด้วยว่าเป็นการไปปรองดองกับโจร
เหตุการณ์ในครั้งนี้จึงไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นกรรมของผู้นำ แต่ให้มองเป็นกรรมของประชาชนที่ทำให้เกิดความร้าวฉานหาที่จบสิ้นได้ยาก ถ้าไม่มองอะไรร่วมกันเพื่อให้ความร้าวฉานน้อยลง ความร้าวฉานก็จะลึกไปเรื่อยๆ จนถึงจุดที่ต้องแยกกันจริงๆ
"ชาติเรายังไม่ถึงเวลาแยก ไม่ใช่การแบ่งชาติมีไทยเหนือ ไทยใต้ แต่ที่เห็นก็แบ่งเป็นก๊กเป็นเหล่าแตกแยกกันเอง ไม่มีผู้นำที่แท้จริงตามสายอำนาจ ส่วนคนไทยที่เหลือก็มีแต่คนอยากให้เรื่องสงบ อยากให้จบ แต่ไม่มีผู้นำทางความคิดจะเป็นศูนย์รวมว่าต้องมองอย่างไรหรืออยากให้จบแต่ ไม่มีวิธีการให้จบ การพูดเรื่องสมานฉันท์เป็นแค่รายการคั่นสถานการณ์ ไม่ใช่รายการที่แท้จริง ทุกคนรู้ว่าต้องเอาความจริงใจมาแก้ปัญหา แต่ความจริงใจถูกฝากไว้ที่ใคร"
กรรมที่คนไทยทำไว้ร่วมกันนั้น ดังตฤณ บอกว่า เริ่มมาจากการไม่มีความจริงใจให้กันมาระยะหนึ่งแล้ว ต่างฝ่ายต่างเอาชนะกัน ต่างฝ่ายต่างมองว่าตนเองถูกและฟังข้อมูลแต่ฝ่ายตน พรรคพวกข้างตนเองถูกต้องที่สุด มองอีกข้างเป็นศัตรู จึงกลายเป็นผลกรรมที่ต้องรับร่วมกัน นี่จึงเป็นผลกรรมที่ทำร่วมกันไม่ใช่กรรมของผู้นำ ไม่ใช่กรรมของผู้ตาม แต่เป็นกรรมของคนไทยด้วยกันที่ทำแล้วไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น
และคนไทยได้เริ่มทำกรรมร่วมกันแบบนี้มาตั้งแต่เหตุการณ์ความรุนแรงเมื่อปี ที่ผ่านมา เป็นการทำกรรมเพื่อความแตกแยก ไม่ใช่ทำกรรมเพื่ออยู่ร่วมกัน พอมาถึง ณ เวลานี้ซึ่งก็ไม่มีใครนึกว่าจะมาถึงจุดนี้ จุดที่ว่าคือจุดของการใช้อารมณ์เป็นการทำให้ประเทศแตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่ใช่การแบ่งประเทศอย่างที่กลุ่มใดกลุ่มหนึ่งต้องการ
"อีก 5 ปีข้างหน้าเราอาจไม่มีบ้านอยู่ อาจมีคนมายึดประเทศได้ง่ายๆ ไม่มีงานทำ ไม่มีทรัพย์สินเป็นของตนเอง การมีรถขับ การไปจับจ่ายที่ห้างสรรพสินค้า หรือมองว่านี่คือที่ดินของฉัน เป็นบ้านของฉัน ทุกอย่างอาจเปลี่ยนไปอีกถ้าเรายังทำกรรมอย่างนี้กันไม่หยุด"
ดังตฤณ บอกต่อไปว่า ณ ตอนนี้เป็นกรรมที่เราต้องมาศึกษาร่วมกันว่าเกิดอะไรขึ้น นำประวัติมาเรียนรู้ซึ่งสามารถดูได้จากเพื่อนบ้านที่บ้านแตกสาแหรกขาด หรืออย่างน้อยศึกษาสักนิดว่าประเทศที่สามารถแบ่งข้างกันได้สำเร็จมีเหตุ ปัจจัยอะไรรองรับ แล้วประเทศไทยมีปัจจัยรองรับอย่างนั้นหรือไม่ หากยังทำกรรมกันอยู่อย่างนี้ในอีก 5 ปีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น หากไม่ตระหนักว่ากรรมที่ทำร่วมกันเป็นไปเพื่อความอยู่รอดแล้วจะมีชื่อของคน ไทยในโลกนี้หรือไม่
เขาบอกว่าการกระทำใดก็แล้วแต่ต้องคำนึงถึงระยะยาวมากกว่าระยะสั้น กรณีของกลุ่มคนเสื้อแดงที่เราเห็นว่าไม่ได้เป็นสิ่งเลวร้าย คนอื่นๆ ที่เหลือในประเทศก็ไม่ได้เลวร้าย แต่ขอให้เข้าใจว่าการกระทำเหล่านี้กำลังทำกรรมทำอกุศลกันอยู่ ซึ่งความหมายของอกุศลไม่ได้แปลว่าเลวร้าย แต่หมายความว่าเป็นไปเพื่อความเสี่ยง เป็นไปเพื่อความไม่เจริญ เข้าสู่ที่มืด อับทึบ และเข้าสู่ที่นั่งลำบาก
"เวลาที่ใครออกมาเรียกร้องอยู่บนถนนขวางความเจริญของประเทศ มักถูกมองว่าคนกลุ่มนี้เลว และคนที่ออกมาเขาก็จะมองว่าเขากำลังเสียสละ กำลังทำดี วิธีนี้มีคนเข้าใจ แต่สิ่งที่เรียกร้องจะมาใช้อารมณ์เรียกร้องไม่ได้ หรือการบอกให้เกิดการเลือกตั้งใหม่ จริงหรือไม่ที่ต้องการแค่นี้ หรือเป็นการเรียกร้องเพื่อหาความสมเหตุสมผลในการออกมาอยู่กลางถนน ซึ่งแกนนำก็ยังไม่รู้ว่าจะนำธงไปปักตรงไหน ดังนั้นขอให้มองตรงนี้ก่อน มองคนที่เป็นคนไทย ทำกรรมที่พากันให้รอด แต่ที่ทำกันอยู่มองไม่เห็นธง มีแต่การเอาชนะกัน
เช่นกันคนที่เหลือในประเทศเวลามาเรียกร้อง ธงคือความสงบ กลับมีแต่ความอยาก ไม่รู้ว่าวิธีการต้องทำอย่างไร ถ้าเราไม่เอาเรื่องอารมณ์ ความอยาก แต่เอาความจริงใจของคนไทยด้วยกันจะเป็นสิ่งดี เพราะวิธีการของแต่ละคนแต่ละฝ่ายที่ทำกันอยู่นี้ไม่ใช่วิธีการที่จะได้อะไร นอกจากความพินาศ"
หากไม่นำอารมณ์มาเป็นที่ตั้ง เอาความเป็นผู้ชนะมาบดบัง ก็จะเกิดการเจรจาเพื่อนำพาประเทศให้รอด และไม่ใช่แค่ระดับผู้นำเท่านั้น แต่จะเกิดตั้งแต่ระดับของสื่อและผู้เสพสื่อ โดยสื่อทำหน้าที่เป็นศูนย์รวมความจริงใจ สามารถคุยกันเห็นร่วมกัน เพราะทุกวันนี้กรรมที่กำลังทำอยู่ทั้งภาครัฐ สื่อ ประชาชน เป็นไปเพื่อความพินาศ หากเกิดความเห็นตรงกันจะเกิดความร่วมมือโดยปริยาย
ย้อนดูกรรมเก่า
ส่งผลต่อกรรมปัจจุบัน
กับคำถามที่ว่ากรรมหรือการกระทำใดที่ทำให้ประเทศชาติตกอยู่ในสภาพนี้ ดังตฤณ เท้าความว่าต้องมาดูกันที่จุดเริ่มแรกของการก่อเกิดประเทศชาติที่ต้องมี ศูนย์กลาง ไม่ใช่การเกิดจากประชาชนต่างอยู่ ต่างกิน ต่างทำงาน แต่มีศูนย์กลางการปกครอง ซึ่งไทยเป็นประเทศหนึ่งเหมือนกับในอีกหลายๆ ประเทศที่ระบอบการปกครองได้ถูกเปลี่ยนมาเรื่อยๆ
ต่อมามีคณะหนึ่งคณะใดบอกศูนย์รวมอำนาจแบบเดิมไม่เอาแล้ว จึงเป็นการไปแย่งชิงอำนาจจากกษัตริย์เพื่อปกครองระบอบประชาธิปไตย แต่ประชาธิปไตยแบบไทยได้สะท้อนให้เห็นว่าประชาธิปไตยที่แท้จริงนั้นกลับไม่ ใช่การมีเสรีภาพทางความคิด การเมือง หรือการรวมพรรคพวกมาแข่งขันกันทางความคิด
หากแต่ประชาธิปไตยแบบไทยคือการเปิดโอกาสให้แย่งชิงอำนาจ บทบาทฝ่ายค้านคือการถ่วงดุลอำนาจ เพื่อคัดค้านการตัดสินใจที่ไม่ถูกต้อง แต่ฝ่ายค้านในระบอบประชาธิปไตยของไทยคือมีไว้แย่งชิงอำนาจ แม้จะเห็นการกระทำนี้เกิดขึ้นทั่วโลก แต่ในประเทศไทยสิ่งนี้เกิดขึ้นชัดเจนมาก เพราะเกิดจากการไปแย่งชิงอำนาจของกษัตริย์มาตั้งแต่แรก ซึ่งธรรมชาติจัดสรรว่าประเทศในแหล่งนี้เหมาะที่จะอยู่กับกษัตริย์ แต่กลุ่มหรือคณะที่มีอำนาจมากบอกไม่เอาจึงโค่นบัลลังก์และทำได้สำเร็จ
ดังนั้น การถามว่าประเทศไทยทำกรรมอะไรมานั้นคือการ "ฆ่ากษัตริย์" ในความหมายของคำว่าฆ่าคือการทำให้ฐานะความเป็นกษัตริย์ถูกลดบทบาท ทำให้พระองค์ตายทั้งเป็น โดยไม่เคยรู้ว่าคนในระดับกษัตริย์นั้นการถูกลิดรอนอำนาจจะรู้สึกอย่างไร
และสิ่งที่เป็นผลต่อเนื่องคือคนจะมองแค่ว่าทุกคนมีเสรีภาพ มีประชาธิปไตย แต่มีคนกลุ่มหนึ่ง คนที่หัวรุนแรงทางการเมืองอยากเห็นประชาธิปไตยที่แท้จริงอย่างประชาธิปไตย แบบสหรัฐอเมริกา ปกครองด้วยระบอบประธานาธิบดี
"ประเทศไทยไม่ใช่ระบอบประธานาธิบดีมาตั้งแต่แรก คนที่พยายามคิดให้เป็นระบอบประธานาธิบดีคือคนที่ไม่เข้าใจอย่างแท้จริงว่า ระบอบการปกครองในไทยแท้ๆ ดั้งเดิมมาจากอะไรและคลี่คลายถึงไหนแล้ว เราคลี่คลายมาถึงตอนนี้มาถึงจุดที่เรียกว่ามั่วไปหมด คนจะมองไม่ออกเพราะเราไม่ได้ถือประชาธิปไตยเต็มใบ เรามีโอกาสถือหางข้างใคร สนับสนุนดันก้นใครไปมีอำนาจเท่านั้นเอง"
ดังตฤณ ยังบอกอีกว่า สิ่งที่ได้มีการเรียกร้องกันมาตลอดคือผู้นำที่ดีราวกับกษัตริย์ หรือกำลังเรียกร้องหาคนใดดีราวกับเป็นกษัตริย์ แต่เมื่อจุดเริ่มมาจากการฆ่ากษัตริย์แล้วจะเอากษัตริย์มาจากไหน เขาเปรียบเทียบแค่คนธรรมดาคนหนึ่งให้ถามใจตนเองว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ ทุ่มเทความรู้ ความสามารถ มันสมองเพื่อคนทั้งประเทศที่เราไม่รู้จัก เราจะเอาไหม ถ้าถามใจโดยไม่ได้หลอกตัวเองก็คือไม่เอา จะทำเพื่อตัวเองเกินกว่า 50% แน่นอนหากคิดเช่นนี้นั่นคือนักการเมือง
"นักการเมืองเวลาพูดจะทำเพื่อประเทศชาติ ทำเพื่อพรรค ไม่มีใครบอกว่าทำเพื่อตัวเอง จะเห็นว่าค้านกับความจริงขนาดไหน ผิดธรรมชาติขนาดไหน จึงเป็นการสร้างภาพที่สวนกับความจริงที่มักมองเห็นประโยชน์แก่ตนก่อนทั้ง นั้น"
ฉะนั้นเมื่อรู้ถึงความเป็นไปเป็นมาของกรรมของประเทศที่ประสบอยู่ สิ่งที่ทำได้ก่อนอื่นนั่นคือทำความเข้าใจ เมื่อเข้าใจแล้วจะได้มีลิมิตตัวเองว่าจะเรียกร้องเอาอะไรแค่ไหน เพราะในยุคของการฆ่ากษัตริย์หรือลิดรอนอำนาจกษัตริย์นั้นไม่ใช่กรรมของพวก เราหรือประชาชนก็จริง แต่ราวกับว่าเรากำลังรับกรรมอยู่ แล้วตอนรับผลกรรมนั้นเราก่อกรรมอะไรต่อ เพราะสิ่งที่กำลังทำอยู่ทุกวันนี้คือกำลังฆ่าประเทศ ไม่ใช่การฆ่ากษัตริย์เหมือนที่ผ่านมาหรือฆ่านักการเมืองฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด แต่เป็นการฆ่าประเทศโดยไม่รู้ตัว
ความไม่รู้ตัวคือต่างคนต่างฝ่ายต่างอยู่กับความเชื่อของตนเองว่าสิ่งที่ทำ ถูกต้อง การกระทำเป็นการกระทำของวีรบุรุษ ทำสิ่งที่ลูกหลานจะต้องจารึกชื่อไว้ว่าวีรบุรุษนี้มากอบกู้สถานการณ์ที่ กำลังเลวร้าย
การมีภาพนี้อยู่ในใจ เชื่อแต่สิ่งที่เขาบอก ไม่ฟังอย่างอื่น ก็เป็นการเดินหน้าทำกรรมกันต่อไป ทำความฉิบหายให้กับประเทศชาติ และหากเรื่องนี้จบ ตกลงกันได้ ยกเลิกการชุมนุมบนถนนแล้วจะไม่เกิดอะไรอีก ขอให้นึกว่าจากนี้ไปจะไม่ใช่เรื่องที่อยู่บนถนนแล้ว แต่เป็นเรื่องของความคิดของแต่ละคนที่น่ากลัว เพราะมีอะไรอยู่ในความคิดของคนแต่ละคนที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
บทความจากคุณ ดังตฤณ larndham.org
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
|
|
|
แจ้งลบกระทู้นี้
อ่าน 1244 |
|
| แสดงความคิดเห็น |
โดย ^__^
IP: Hide ip
, วันที่ 14 พ.ค. 53
เวลา 20:19:21
|
