(21พ.ค.53) สิ้นเสียงประกาศจากสถานี ขบวนรถไฟ กำลังเคลื่อนเข้าสู่ชานชลาอย่างช้าๆ...เสียงปรบมือ โห่ร้อง ต้อนรับ ของพี่น้องหลายร้อยคนที่มารอรับ ดังก้องกลบเสียงอื่นๆ ไปสิ้น ทุกสายสายตา ต่างจดจ้องตู้ขบวนรถไฟ ที่มีผ้าสีแดง โบกลอดทางหน้าต่าง

พวกเรามารอรับพี่น้องกลับเชียงใหม่ บ้านเกิด...

ภาพ ที่ปรากฏเบื้องหน้า คือพี่น้องบนขบวนรถ ต่างยื่นหน้า ยื่นมือ ออกมาทางหน้าต่าง พร้อมโบกมือ สะบัด ผ้าแดง ที่ครั้งหนึ่ง เคยเป็นธงแดง ที่มองครั้งใด จะเปี่ยมไปด้วยพลังความหวังของการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย

มา วันนี้ แม้สภาพจะเหลือเพียงธงแดงเก่าๆ ผืนเล็กๆ ร่องรอยขาดวิ่น ยับยู่ยี่ แต่เจ้าของก็คงแอบซ่อนไว้อย่างดี ธงผืนนี้ ได้คลี่ออก ทำหน้าที่อีกครั้ง...กางนำขบวนพี่น้องผู้รอดชะตากรรมการสังหารโหดที่ราช ประสงค์ กลับบ้านเกิด

ขบวนที่มีบางคน ยังมีรอยเลือดเปื้อนที่รองเท้า และขากางเกง ขบวนที่ทุกคนคือประชาชนผ่านศึก

ตลอด แนว แถวขบวนที่พี่น้องเราเดินเข้าสู่การต้อนรับอันอบอุ่น บ้างจับมือ โอบกอด ทักทาย เป็นการปลอบใจ บางคน น้ำตาคลอ ที่กลับถึงบ้าน หลายคน น้ำตาไหล สะเทือนใจกับสภาพพี่น้องเรา ที่กลับมาอย่างสะบักสะบอม

แต่... แม้ไม่มีเสียงโห่อย่างฮึกเหิม ไม่มีธงธิวปลิวสะบัด เหมือนวันเคลื่อนพล วันที่ 12 มีนาคม แต่สีหน้า แววตา ยังบ่งบอกถึงพลังการต่อสู้ ที่ไม่มีวันจางหาย บางคนพูดสั้นๆ...เราจะไม่ยอมแพ้...

เสียงทักทาย สอบถาม เรื่องราวต่างๆ ด้วยเป็นห่วง ดังเซ็งแซ่ แต่พวกเขาพูด และตอบ น้อยมาก

มีเพียงสีหน้าแววตา ที่สื่อออกมาให้รับรู้ถึงร่องรอยความตื่นตระหนก พร้อมคำพูดที่เปล่งออกมาเพียงเล็กน้อย ฟังแล้วมันขมขื่นสิ้นดี...

มันฆ่าพวกเรา เหมือนชีวิตพวกเราไม่มีค่า

จาก...ลุงอิ่นคำ